ΛΕΥΚΟΤΑΤΟΝ

Λευκότατον το δέρμα της ήτο
και τόσον απαλόν
που ως το δικό του άγγιζε
βελούδο ότι τον άγγιζε θαρρούσε.

Όμως δεν ήτο τόσον η αφή όσον η όρασις
που υπολογίζονταν:
μία υπέροχος λευκότης.

Πάνω του ό,τι ήθελε
να γράψει θα μπορούσε
και λες πως άλλαι λέξεις δεν υπήρχον
(πόσον τώρα θλίβεται δι αυτό)
έγραφε πάντοτε «ΗΔΟΝΗ»
και αποχωρούσε.