Φώτη εκλαμβάνω τα περί έκδοσης της βιογραφίας μου σαν μια ενδοπαρεϊκή πλάκα ή ευχαρίστηση και έτσι την δέχομαι και την επικροτώ.
Η γιαγιά μου λοιπόν από την μητέρα μου, ήταν από τη Ζάκυνθο, τη «Γη των Ποιητών».
Εκεί οφείλεται υποθέτω η αγάπη μου για την ποίηση. Ποιητής ήταν και ο γιος της γιαγιάς μου αυτής, ο Γιώργος, που πέθανε ενώ εγώ κυοφορούμουν στην κοιλιά της μητέρας μου και αδερφής του (και πήρα και το όνομά του).
Δεν ξέρω πώς και από πού, μέσα στο κασόνι που έπαιζε τον ρόλο βιβλιοθήκης στο σπίτι των μαθητικών μου χρόνων, υπήρχε η ποιητική ανθολογία του Ρένου Αποστολίδη.
Την διάβαζα.
Ο θείος μου ο Γιώργος ήτανε ο σπόρος, η ανθολογία εκείνη το νερό που τον πότισε για να βλαστήσει και από κει και πέρα φρόντισαν για το μεγάλωμα του νεαρού φυτού οι δικές μου γνώσεις και τα δικά μου βιώματα.
Αν κάποια φύλλα, κλαδιά και άνθη του σας αρέσουν χαίρομαι.
Για λόγους οικονομικούς της οικογένειας, δεν έγινα φιλόλογος όπως επιθυμούσα αλλά γιατρός, όπως… δεν επιθυμούσα.
Στην καθημαγμένη ζωή μου έπαιξε ρόλο η «ικανότητά» μου να κάνω ογκόλιθο ένα λιθαράκι και να ελαχιστοποιώ έναν μεγάλο βράχο.
Αυτά σε γενικές γραμμές.
Γιατί άραγε οι (έλλογα όντα θεωρούμενοι) άνθρωποι επιτρέπουν να γεννιούνται στην κοινωνία τους όντα που οπωσδήποτε θα ζήσουν μια ζωή δυστυχισμένη;
Γεια χαρά και σε σένα και στα παιδιά.