ΣΙΝΕΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
 (εβδομάδα ελληνικού κινηματογράφου στο Λος Άντζελες-1987.
Φυλλάδιο που μοιράστηκε στους θεατές.)

Τάχατες τι κερδίσαμε
Στον κινηματογράφο
Που βλέπαμε τόσον καιρό
Τραβώντας πάνω κάτω;

Ευχάριστα περάσαμε
Απλά κάποιες βραδιές μας;
Εκάναμε ένα διάλειμμα
Από τις βαριές δουλειές μας;

Μια ευκαιρία ήταν αυτή
Ωραία να ντυθούμε
Και σ’ όσους πήγαιναν εκεί
Να πα’ να επιδειχτούμε;

Εγίνανε σοφότερα
Τα άδεια μας κεφάλια;
Εγίνανε κουτότερα;
Μείναν στα ίδια χάλια;

Η για να δούμε δυο γνωστούς
Επήγαμε κει πέρα
Για να μιλήσουμε μαζί
Κουβέντες του αέρα;

Μα ή για όλα πήγαμε
Αυτά, η για ένα μόνο
Άδικα τότε κι άσκοπα
Χάσαμε τόσον χρόνο.

Είδαμε στο "Ρεμπέτικο"
Τις ρίζες που η φυλή μας
Είχε στη Μικρασιατική
Βαθιά απλώσει γη μας;

Είδαμε το ξεσπέρμεμα
Του Γένους από κάπου
Που για αιώνες ήτανε
Δικό πάππου-προσπάππου;

Απ’ της "Αγάπης την Τιμή"
πήραμε μια ιδέα
πόσο κοστίζει ο Έρωτας
Στην Ελληνίδα νέα;

Στα "Κύθηρα" πηγαίνοντας
Μαζί με τον Κατράκη
Μας εκατάφαγε κι εμάς
Του μίσους το σαράκι;

Το "Προξενιό" μας θύμισε
Πως έχει η Κοινωνία
Κι άλλες μεθόδους παντρειάς
Εκτός απ’ την πορνεία;

Η "Λίρα η Κάλπικη" μας εί-
πε πώς η κωμωδία
Ευφραίνει αλήθεια την ψυχή
Χωρίς να φέρνει αηδία;

Μες στου "Ποτέ την Κυριακή"
Το μύθο και το θάμα
Εβαφτιστήκαμε ζανά
Στου Ελληνισμού το νάμα;
 
Στης "Ιφιγένειας" τη φριχτή
Απάνθρωπη θυσία
Την τρισχιλιόχρονη είδαμε
Ελληνική Ιστορία;

"Ηλέκτρα" και "Θεόφιλος"
Μας δείξαν τη ζωή μας;
Στο πάθος της, στα χέρια του,
Είδαμε την ψυχή μας;

Εγίναμε πιο Έλληνες
Απ’ τις ταινίες εκείνες;
Χορτάσαμε τις Εθνικές
Που μας θερίζουν πείνες;

Σε όση Ελλάδα χάσαμε
Φεύγοντας μακριά της
Και πάλι με τα έργα αυτά
Βρεθήκαμε κοντά της;

Και για Ελλάδα όταν μιλώ
Δε λέω πέτρες και χώμα
Μα του υψηλού του πνεύματος
Τη μέθη  και το πιόμα.

Δε λέω για τα δέντρα της
Ούτε για τους ανθρώπους,
Μα για το φως που φώτισε
Όλης της γης τους τόπους.

Το κλειούμε Εκείνο μέσα μας;
Κι αν πήγαινε να σβήσει
Κάναν τα έργα που είδαμε
Να μας ξαναφωτίσει;

Αν ναι καλά. Αν όμως ό-
Χι, τότε αυτές οι μέρες
Στις ίδιες πάλι τις φρικτές
Μας άφησαν τις ξέρες,

Και πάλι αξιολύπητοι
Θα ’μαστε όπως πρώτα
Καθώς μακριά από της Ελλά-
Δας ήμασταν τα Φώτα.

Και πάλι στην Αμερική
Θα ζούμε σαν ζητιάνοι
Εμείς που όλα έχουμε
Τα πλούτη της υφάνει.

Και πάλι θα κυλιόμαστε
Μέσα στου νου το τέλμα
Και κάτω απ’ του δολάριου
Θα λιώνουμε το πέλμα,

Ενώ θα πρέπει όχι εμείς
Μόνο από κει να βγούμε
Αλλά και όσους χάθηκαν
Σωστά να οδηγούμε-

Γιατί εμείς το λαμπροφώς
Κρατούμε που όλα δείχνει
Κι ό,τι Κακό ή Ασχημο
Συντρίμμια κάτω ρίχνει.
 
Αλλά πολύ εμίλησα.
Το φύλλο που κρατείτε
Σάς έδωσε ό,τι κράταγε.
Σκίστε το. Και ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ…