ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ – Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ – ΕΓΚΩΜΙΑ ΣΤΑΣΗ Α´

Τη Ζωή, σε τάφο,
Σ’ έχουν βάλει Χριστέ,
κι οι στρατιές εκστατικές των Αγγέλων Σου
την ταπείνωσή Σου αυτή δοξολογούν

Η Ζωή πεθαίνει;
Πώς σε τάφο έχεις μπει;
και τον θάνατο απ' το θρόνο του έριξες
και ανάστησες του Άδη τους νεκρούς;

Σε δοξολογούμε
και τιμούμε Ιησού
βασιλιά μας, την ταφή και τα πάθη Σου
που μ' αυτά μας έχεις σώσει απ' το Χαμό.

Συ τη γη έχεις φτιάξει,
τώρα όμως Εσέ
βασιλιά, σ' έναν μικρό τάφο σ' έβαλαν
κι απ' τα μνήματα ανασταίνεις τους νεκρούς.

Ο άρχοντας των πάντων
-δέστε!-κείται νεκρός.
Και Αυτός που πεθαμένους ανάστησε
σ' αναπάντεχο έναν τάφο έχει μπει.

Από τους ανθρώπους
ο πιο απ’ όλους καλός
πεθαμένος λες, Αυτός! ότι κείτεται,
που σε όλα έχει δώσει ομορφιά.

Θάνατος και Ζήση
κουβεντιάζουν οι δυο-
Πώς με θάνατο ακυρώνεται ο θάνατος
και πηγή γίνεται Ζωής ένας νεκρός;

Πνεύματα βοηθάνε
τον Ιωσήφ, και  μαζί
το Νικόδημο, Εσέ, τον αχώρητο
μες σε μνήμα να χωρέσουνε μικρό.

Ο Αδάμ με χώμα
από Σε έχει πλαστεί
και για κείνον έχεις Συ γίνει άνθρωπος,
κι έχεις, θέλοντας, ανέβει στο Σταυρό.

Του Αδάμ σωτήρας
Έχεις έρθει ως εδώ
και στη γη μη βρίσκοντάς τονε Δέσποτα
μες στον Άδη έχεις κατέβει να τον βρεις.

Από φθόνο ήταν
Πεθαμένος ο Αδάμ
και στη ζωή τον ξαναδίνεις πεθαίνοντας
σαν να είσαι νέος ένας Συ Αδάμ.


'Σένα που δικάζεις
να δικάσουν ζητούν
κι από δίκη όλους Εσύ μας απάλλαξες
και αθάνατους μας έκανες κι εμάς.

Για να γίνειη η Εύα
Μια πλευρά πήρες Συ
και πλευρά μία σε Σένα τρυπήσανε
κι έχει τρέξει Σωτηρία απ' την πληγή.


Τέσσερες ημέρες
φίλον Σου νεκρό
αναστήσει έχεις Χριστέ μου: Tον Λάζαρο.
Τώρα Συ πώς μέρες τρεις μένεις νεκρός;

Σάββατο είναι που είχες
στον νεκρό δώσει ζωή.
Πώς το Σάββατο Εσύ, τώρα Αθάνατε,
το γιορτάζεις σαν νεκρός μες στους νεκρούς;

Σαν θνητός, Σωτήρα,
μες σε τάφο Εσύ πας.
σαν Θεός όμως νεκρούς Συ ανάστησες
από τάφους αμαρτίας βαθιάς πολύ.

Άτρωτος Εσύ ’σαι-
ο Ένας Συ απ’ τους Τρεις
μα υπόφερες σαν έγινες άνθρωπος
για να κάνεις έτσι άτρωτους εμάς.

Και σε τάφο μπήκες
και, απ’ το πλάι Χριστέ
του Πατέρα Σου καθόλου δεν έφυγες'
πράγμα αλλόκοτο κι απίστευτο μαζί.

Σαν νεκρός στον τάφο,
με Πατέρα Θεός,
και στον Άδη σαν κυρίαρχος Δέσποτας
τους ανθρώπους έχεις σώσει απ' τη φθορά.

Κάτω από το χώμα
πήγες θέλοντας, Συ,
και στα ουράνια από τη γη ξανανέβασες
όσους κάποτε είχαν πέσει από κει.

Σε καινούργιον τάφο
Συ Χριστέ μου έχεις μπει
και του ανθρώπου την ουσία καινούργιωσες
όταν είχες σαν Θεός αναστηθεί.

Ουρανό έχεις θρόνο.
Πάτωμα έχεις τη γη.
Και τον τάφο Σου πώς να τον ελέγαμε;
Μάλλον: τόπο Αναστάσεως Χριστού.

Δακρυοθρηνώντας
η Μητέρα η αγνή
φώναζε καθώς με μύρα Σε ράντιζε:
«Πώς θα Σε κηδέψω εγώ παιδί μου-πώς;

Φώς Εσύ του Κόσμου,
των ματιών μου Εσύ φως,
Ιησού-παιδί μου Εσύ, πολυαγάπητο!»
η Παρθένος κλαίοντας έκραζε πικρά.

«Θεϊκέ Συ Λόγε!
Μόνη Εσύ μου χαρά!
Πώς θ' αντέξω την ταφή Σου την τριήμερη;
Αχ! τα σπλάχνα μου σπαράζουνε βαριά!

Πού νερό θα έβρω;
Πού δακρύων πηγές;»
η Παρθένα η Θεοπάντρευτη φώναζε,
«για να κλάψω το γλυκό μου τον Ιησού;

Σεις βουνά, φαράγγια,
πλήθη ανθρώπων εσείς,
κι όσα έφτιαξε ο Θεός μας, θρηνήστε Τον
σαν που η μάνα Του-εγώ-Τόνε θρηνώ.

To σπαθί-αλί μου!-
της πικρής σου σφαγής
την καρδιά μου διαπερνά, ω! αιώνιε!
ω! Μυστήριο ακατανόητο! Γιε μου Εσύ!

Πότε το αιώνιο
εγώ Σωτήρα μου φως,»
η Παρθένος μες στους θρήνους Της έλεγε,
«την τρανή εγώ χαρά πότε θα δω;

Με το άγιο Σου αίμα
για μελάνι, όλα Εσύ
έχεις σβήσει σε μας τ' αμαρτήματα,
κι απ' τον τάφο Συ βραβεύεις τη ζωή.

Προσκυνώ τα Πάθη,
την ταφή Σου υμνώ,
και υμνώ τη δύναμή Σου φιλάνθρωπε,
γιατί αυτά μ' έχουν γλιτώσει απ' το Χαμό.

Κι όπως εθυμήθης
τον Ληστή στον Σταυρό,
κι εμάς έτσι που υμνούμε θυμήσου μας-
την ψυχή Σου λύτρα που έδωσες για μας.

Κι όσους επεθάναν
ευσεβείς Σου πιστούς
δίκια ανάπαυση Σωτήρα μου δώσε τους
και στο βασίλειό Σου βάλε τους να ζουν.»

Τον Πατέρα υμνούμε
και μαζί Εσένα,
Θεέ των πάντων και το Άγιο το Πνεύμα Σου
και τη Θεια Σου ανυμνούμε την ταφή.

Σε καλοτυχίζου-
με Θεοτόκε Αγνή
και τιμούμε την ταφή την τριήμερη
του Παιδιού Σου που Θεός είναι για μας.

Τη ζωή, σε τάφο
Σ’ έχουν βάλει Χριστέ
κι οι στρατιές εκστατικές των Αγγέλων Σου
την ταπείνωσή Σου αυτή δοξολογούν.

                     -----