Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ

Πρόσωπα: ΕΡΙΝΑΣΤΌΣ
                   ΦΕΛΛΙΝΗ
                   ΖΩΗ
                   ΣΤΗΒ (φωνή του στο τηλέφωνο)
                   ΝΤΟΡΑ (φωνή της στο τηλέφωνο)


Τόπος: Κάπου στον κόσμο.

Δωμάτιο του Εριναστού. Τραπέζι, κρεβάτι, μια βιβλιοθήκη, δυο καρέκλες, κόλλες χαρτιού και βιβλία παντού. Ένα πιστόλι πάνω στο τραπέζι.


ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ

(μόνος, ταχτοποιώντας χαρτιά)

Αυτό στα άχρηστα… κι αυτό… κι αυτό… αυτό μένει… άχρηστο… άχρηστο… άχρηστο… αυτό μένει… Μένει; Μα… πού μένει; Τι μένει; Πού μένουν όλα αυτά; Σε ποιον-σε τι μένουν;… Ακόμα λοιπόν μπορεί και μιλάει για μένα η αυταπάτη;

(αποφασιστικά)

Για τελευταία της φορά όμως!

(με μια κίνηση του χεριού του)

Όλα στα άχρηστα!

(στρέφει γύρω)

Τα έπιπλα… κάποιος θα βολευτεί μ’ αυτά... Και τι κρατάω; «Τι κρατάω»… αλλά μήπως και κάποτε κρατούσα κάτι… ω! πόσες μορφές μπορείς να πάρεις αλήθεια Μεγάλο Τίποτα!... Μα ναι, κάτι κρατάω-το πιστόλι. Αλλά και κείνο θα φύγει από το χέρι μου αμέσως μετά-όπως θα φύγω κι εγώ.
Και όλα αυτά τα βιβλία… τα σοφά βιβλία… που τα διάβασα προσπαθώντας να καταλάβω, να μάθω το Μεγάλο Μυστικό; Μάταια. Όλα, καθένα τους διηγείται τη γνώμη εκείνου που το ’γραψε, την θεωρία του. Χαίρω πολύ. Πρέπει να διαβάζει ο άνθρωπος, περνάει την ώρα του έτσι, περνάει τη ζωή του… Αν τους αρέσει έτσι, ας συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Εγώ δε θα το κάνω άλλο. Αρκετά.
Φεύγω.
… Αν όλα αυτά που τραβώ οδηγούσαν σ’ ένα σκοπό, κάπου… τότε θα εξέταζα την αξία του σκοπού και αν έκρινα πως αξίζει να υποφέρω γι αυτόν... Μα δεν υπάρχει σκοπός ούτε νόημα. Λοιπόν… απόρριψις!..

(Πιάνει με τα δυο χέρια το κεφάλι του)

Κεφάλι μου, σύμβουλε και τύραννέ μου εσύ, να γίνονταν να ζω χωρίς σου, καλή που θα ήταν η ζωή!..
(Βγάζει από την τσέπη του το τηλέφωνό του)

Ας επικοινωνήσω για τελευταία φορά με κάποια από τα δυστυχισμένα όντα που δεν έχουν μυαλό να καταλάβουν την δυστυχία τους-ας παίξω για μιαν ακόμα φορά το παιχνίδι τους.

(σχηματίζει έναν αριθμό στο τηλέφωνο)

ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΣΤΗΒ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Εμπρός!

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ

Γεια σου Στηβ. Τι κάνεις;

ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΣΤΗΒ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Καλά. Μόλις γυρίσαμε από την εξοχή. Περάσαμε θαυμάσια!..Έπρεπε να έρθεις κι εσύ καημένε… Ήτανε και η Στέϊσυ… Έχασες.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Δος της χαιρετίσματα. Χάρηκα που διασκεδάσατε. Τα παιδιά καλά;

ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΣΤΗΒ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
Καλά, μόνο δεν έχουνε διαβάσει για αύριο. Θα τα ξυπνήσω όμως αύριο πρωί πρωί να διαβάσουνε. Εσύ πώς περνάς;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Τα ίδια όπως τα ξέρεις. Μα να σ’ αφήσω να ξεκουραστείς και τα λέμε. Χαιρετίσματα στη Βεράνκα και φιλιά στα παιδιά. Γεια.

ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΣΤΗΒ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
Γεια. Τα λέμε.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
(κλείνει το τηλέφωνο)
Γεια σου ηλίθιε και γι αυτό ευτυχισμένε φίλε μου.
(παίρνει τηλέφωνο)
Γεια σου Ντόρα.

ΦΩΝΗ ΝΤΟΡΑΣ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
Γεια σου αγάπη μου-θα έρθεις σήμερα;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Όχι σήμερα. Τι κάνεις;

ΦΩΝΗ ΝΤΟΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
(Με νάζι)

Τι να κάνω; Θέλω να βγω έξω και δεν έχω μια τσάντα να κρατώ που να ταιριάζει με το φουστανάκι μου. Αν δεν έρθεις στείλε μου τουλάχιστο με το Νικ δυο χιλιαδούλες… ναι αγαπούλα;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Καλά, θα δω τι μπορώ να κάνω. Γεια σου για τώρα.

ΦΩΝΗ ΝΤΟΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
Γεια σου αγαπούλα
(ήχος φιλιού)

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
(κλείνει το τηλέφωνο)  
Γεια σου πόρνη και συ και οι χιλιάδες σου.
(παίρνει χαρτί και μολύβι)

Κι ένα γράμμα για τον Νικ. (γράφει μιλώντας ) Νικ φεύγω. Ίσως να το έχεις καταλάβει από τη χτεσινή κουβέντα μας. Δεν ήθελα να σου το πω φανερά γιατί θα έκανες το παν για να με αποτρέψεις. Όλα όσα βρεις εδώ μέσα-κάνε ό,τι θέλεις μ’ αυτά. Στο μέρος που ξέρεις θα βρεις κάμποσα λεφτά. Δώσε δυο χιλιάρικα στη Ντόρα και τα υπόλοιπα στη διάθεσή σου. (Όλα αυτά βέβαια αν υπάρχει οτιδήποτε μετά την αυτοκτονία μου…ξέρεις…)
Γεια χαρά. Εριναστός.

(Διπλώνει και αφήνει το γράμμα πάνω στο τραπέζι. Πηγαίνει αργά προς το παράθυρο)

Γεια σου ήλιε. Που τόσο οι θνητοί σε αγαπάνε. Γεια σου ήλιε που απέξω κι ανακατωτά σε ξέρω.
Να! σε λίγο θα ροδίσεις τα σύννεφα και σ' όλα γύρω σου ένα πορτοκαλί θα δώσεις χρώμα. Ύστερα κόκκινο, πιο κόκκινο, που λίγο λίγο αναιμικά θ' αδυνατίζει, κι όταν τελείως πια θα 'χεις βυθιστεί, ένα μολυβί βαρύ. Και ξέρω, τ' άλλο πρωί τα ίδια τώρα ανάποδα θα κάνεις καθώς θα 'ρχεσαι: μολυβί, κόκκινο, πορτοκαλί, και πια άσπρο-αυτό το ανήλεο, εξονυχιστικά ερευνητικό, παμφάγο άσπρο. Και κάθε μέρα πάλι τα ίδια...και τα ίδια...και τα ίδια... Ίδιες ιδέες, ίδιες εικασίες, ίδια φανερώματα.
Σε βαρέθηκα ήλιε!
Α! να λυτρωθεί κανείς απ’ όλα!..
Γεια σου ουρανέ και γη και όλα τα γεννήματά σας: κραυγές, πεδιάδες, πόνοι, έρωτες, ιδέες, μυαλά, ποιητές και φαντασία… Γεια σας βροντές και αστραπές και βλέμματα του μίσους… γεια σας μεγαλοφυίες και ασπόνδυλα και χοίροι… τη ρίζα μας να συναντήσω πηγαίνω.
Γεια σου κόσμε που νόημα σου δίνει η ανοησία των ανθρώπων.
Γεια σου και σένα ζωή, όνειρο χωρίς ονειρευτή, που με ανίδεα τρέφεσαι νιάτα.
Γεια σας άνθρωποι που είστε τόσο σίγουροι λέγοντας «βρέχει» ή «αυτό είναι εδώ».
Γεια σου Γυναίκα, των ανέραστων παράδεισε.
Γεια σου θεέ, δυνάστη των ανθρώπων-κατασκευαστών σου.
Πράγματα, σοφοί χωρίς λαλιά, έρχομαι κοντά σας.
Γεια σου και συ πιστόλι μου, πρώτη και τελευταία χάντρα εσύ στο κομπολόι της σκέψης.

(Παίρνει στα χέρια του το πιστόλι. Χτύποι στην πόρτα. Απορημένος)
Άνθρωποι! Τι θέλουν πάλι από μένα;
(Δυνατά, αλλάζοντας τη φωνή του)
Ο κύριος Μόρισον λείπει από το σπίτι και μου έδωσε εντολή να μην ανοίξω σε κανέναν.
(Σιγά, χαμογελώντας)
Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό…
(Οι χτύποι συνεχίζονται πιο δυνατοί)


ΦΩΝΗ ΦΕΛΛΙΝΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ
Ανοίξτε παρακαλώ.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Δεν είναι κανένας στο σπίτι. Ούτε εγώ.
(Χαμόγελο. Σιγά)
Καμιά ζητιάνα θα είναι. Ή καμιά παραδουλεύτρα που ζητάει δουλειά.

ΦΩΝΗ ΦΕΛΛΙΝΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ
Κύριε Εριναστέ ανοίξτε σας παρακαλώ.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Ποια είσαι που ξέρεις τ’ όνομά μου;

ΦΩΝΗ ΦΕΛΛΙΝΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ
Κύριε Μόρισον, είμαι κοινωνική λειτουργός από το Τμήμα Προλήψεως Αυτοκτονιών. Ο κύριος Νικ Πρέστον μας έδωσε τη διεύθυνσή σας. Τηλεφώνησα επανειλημμένα, όμως είχατε κλειστό το τηλέφωνο.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
(Για μια στιγμή ξαφνιάζεται. Μετά αμέσως χαμογελά. Στον εαυτό του)
Ώστε κατάλαβε… και έδρασε… Α! τον καλό, τον κουτό μου τον Νικ… καλά, ας είναι, ας το δω κι αυτό…

(Πηγαίνει προς την πόρτα, κοντοστέκεται, γυρίζει και αφήνει το πιστόλι πάνω στο τραπέζι. Ανοίγει την πόρτα. Η Φελλίνη στέκει εκεί, λίγο ανήσυχη, λίγο χλωμή)

ΦΕΛΛΙΝΗ
Χαίρετε.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Χαίρετε. Περάστε…
(Η Φελλίνη μπαίνει βλέποντας γύρω το δωμάτιο)
Καθίστε παρακαλώ.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Ευχαριστώ
(Η Φελλίνη κάθεται στην καρέκλα κοντά στο παράθυρο και περνάει την τσάντα της στη ράχη της καρέκλας)

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Λοιπόν;..Τι λέει ο καλός μου φίλος Νικ;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Κύριε Εριναστέ ξέρετε γιατί είμαι εδώ, άλλωστε σας είπα ποια είμαι. Θέλετε να αυτοκτονήσετε και εγώ είμαι εδώ για να σας αποτρέψω από μια τέτοια ενέργεια. Η υπηρεσία μας έλαβε σοβαρά υπόψιν της αυτά που μας κατέθεσε ο κύριος Πρέστον-
(δείχνει με τα μάτια της το πιστόλι)
και βλέπω ότι καλά έκανε-και η Υπηρεσία έστειλε εμένα που είμαι εκπαιδευμένη στην αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Ξέρετε βέβαια ότι θα μπορούσα να μην δεχτώ αυτή σας την προσφορά και ούτε να σας άνοιγα καν την πόρτα.
 
ΦΕΛΛΙΝΗ
Όμως μου ανοίξατε κύριε Μόρισον. Και σας παρακαλώ να μην αρνηθείτε την βοήθειά σε μια γυναίκα που σας παρακαλεί γι αυτό. Ξέρετε… είμαι καινούργια στην Υπηρεσία και αν με διώχνατε…

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Μα φυσικά… Δεν έχω σκοπό να σας στερήσω τη δουλειά σας. Σας εύχομαι μάλιστα και να ριζώσετε σ’ αυτήν. Όμως πέστε μου, πώς ξέρετε ότι ο φίλος μου ο Νικ σας είπε την αλήθεια για μένα-ότι πράγματι θέλω να αυτοκτονήσω;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Η πείρα μου είναι μικρή, όμως η αντίδρασή σας στα λόγια μου με πείθει πως έτσι έχουν τα πράγματα. Όταν σας είπα το σκοπό της επίσκεψής μου δεν εκπλαγήκατε, δεν παραξενευτήκατε καν, και συζητάτε το θέμα μαζί μου τόσο ήρεμα, σαν αποφασισμένος γι αυτό.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Έχετε δίκιο. Πράγματι θ’ αυτοκτονήσω. Θα μπορούσα βέβαια να αρνηθώ πως έχω τέτοια πρόθεση, να σας εφοδιάσω με κάποιο σημείωμα που θα βεβαίωνε για το αντίθετο και να σας συνοδεύσω μέχρι την πόρτα. Μα δε θα το κάνω. Όχι πως περιμένω να με μεταπείσετε, μα για να μάθω πώς εργάζεστε, κάτι που μέχρι τώρα δεν μου είχε τύχει να δω. Όχι, καθόλου για τίποτε άλλο. Γιατί όλα είναι κενά. Όλα τελείωσαν για μένα πάνω στη γη. Μα και πάλι, θα σας ακούσω, για να έχω την ευκαιρία να αντικρούσω τα επιχειρήματά σας-γιατί φυσικά δεν θα παλέψετε μαζί μου για να μου πάρετε το πιστόλι, ούτε θα με δέσετε ώστε να μην μπορώ να πιάσω το όπλο- αυτά θα ήσαν αλυσιτελή μέσα, αφού, και αν ακόμα τα καταφέρνατε, με την πρώτη νέα ευκαιρία θα πραγματοποιούσα την απόφασή μου. Ούτε σκοπεύετε να με κρατήσετε φυλακισμένον και υπό φρούρηση ώσπου να πεθάνω από φυσικά αίτια, παρά θα προσπαθήσετε να με αποτρέψετε από την αυτοκτονία χρησιμοποιώντας την πειθώ-ή έχω λάθος;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Όχι, δεν κάνετε λάθος. Όμως πάλι, μια ιδέα μου περνάει από το νου. Μήπως όλο αυτό είναι ένα αστείο, ένα τέχνασμα, για να διασκεδάσετε. Επειδή μπορεί, λέω, όλη αυτή η ηρεμία και η ψύχραιμη συμπεριφορά σας να μην είναι παρά η πραγματική σας καθημερινή συμπεριφορά, που όμως θελήσατε σήμερα να την στρέψετε προς άλλη κατεύθυνση, εκείνη που οι αδικαιολόγητες υποψίες του φίλου σας μόλις σάς ενέπνευσαν να κάνετε.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ

Α! Όσο γι αυτό όχι. Κυρία μου, πράγματι έχετε μπροστά σας έναν υποψήφιο αυτόχειρα. Αναπτύξτε λοιπόν το ταλέντο και αξιοποιείστε τις γνώσεις σας, προσπαθώντας να με πείσετε να μην πεθάνω. Είμαι εδώ και περιμένω. Ποιος ξέρει, μπορεί κάτι να μου έχει ξεφύγει και όταν μου το γνωρίσετε να αλλάξω γνώμη, που ως τώρα, παρά την επί τόσην ώρα παρουσία σας εδώ, δεν κάνατε καμία προσπάθεια να μου την αλλάξετε.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Κύριε Μόρισον μπορείτε να μου πείτε το λόγο για τον οποίο θέλετε να βάλετε τέλος στη ζωή σας; Δώστε μου μιαν αιτία, γιατί απ’ ό,τι εγώ βλέπω, αδυνατώ να σκεφτώ κάτι που να σας έφερε στην κατάσταση αυτή.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Με ρωτάτε για τον λόγο που με κάνει να βάλω τέλος στη ζωή μου. Επιτρέψτε μου πριν απαντήσω να σας κάνω εγώ μιαν ερώτηση: τι είναι η ζωή, που ενδιαφέρεστε τόσο γι αυτήν-να μη τη χάσω;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Μα… ζωή… το να υπάρχουμε… να ζούμε… όλοι ξέρουν τι λέμε ζωή… αυτό το ωραίο δώρο του θεού στους ανθρώπους.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Δεν θα σας ρωτήσω κάτι για τον θεό. Όμως πώς ξέρετε ότι υπάρχουμε-ότι ζούμε;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Μα σας βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια!

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Κι όταν κλείσετε τα μάτια σας-τότε υπάρχω;  

ΦΕΛΛΙΝΗ
Μα και βέβαια υπάρχετε.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Πώς τότε το ξέρετε αυτό αφού δεν με βλέπετε;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Μα μπορώ να σας ακούσω…

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Κι αν κάποιος σας κλείσει και τ’ αυτιά ή αν εγώ δεν μιλήσω και δεν μπορείτε να με ακούτε;..

ΦΕΛΛΙΝΗ
Κύριε Εριναστέ… τι να πω… θα σας αγγίζω, θα…

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Κι αν και οι πέντε αισθήσεις σας καταργηθούν εξακολουθώ να υπάρχω-να ζω, αφού τότε δεν θα μπορείτε να το επιβεβαιώσετε κάπως;
Με λίγα λόγια κυρία μου, ποιο είναι εκείνο το σταθερό κάτι, πάνω στο οποίο γερά πατώντας θα μπορούσατε  να είστε βέβαιη για οτιδήποτε;

ΦΕΛΛΙΝΗ
……

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Πολύ καλά. Με ρωτάτε να σας πω γιατί θέλω να φύγω από τη ζωή, όμως δεν ξέρετε τι είναι ζωή…

ΦΕΛΛΙΝΗ
Μα… δεν είμαι εδώ τώρα μαζί σας και σας ρωτώ ορισμένα πράγματα;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Να υποθέσω λοιπόν ότι ζωή είναι να είσαι μαζί με κάποιον και να του κάνεις ερωτήσεις;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Είναι φανερό πως από αυτό αποδεικνύεται ότι είμαστε ζωντανοί…

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
(σιγά, στον εαυτό του)
Ξαναγυρίζουμε στα ίδια! Αδιέξοδο!
(στην Φελλίνι)
Λοιπόν κυρία μου δεν θα συνεχίσω πάνω σ’ αυτό και θα αφεθώ στην διάθεσή σας, ακολουθώντας σας στον τρόπο που έχετε κατά νου να χειριστείτε την υπόθεσή μου.
(Χαμογελαστά και κινώντας τον δείκτη του δεξιού του χεριού δήθεν επιτιμητικά προς το μέρος της κυρίας Φελίνι)
Όμως κρατώ ότι δεν μου απαντήσατε στην ερώτησή μου αν υπάρχει και τι είναι η ζωή…

ΦΕΛΛΙΝΗ
(ενοχλημένη)
Τι να πω… ίσως έχετε δίκιο. Μα ας περιοριστούμε στα λίγα που ξέρει ο καθένας για τη ζωή και πάνω σ’ αυτά ας συνεχίσουμε την κουβέντα μας.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Δεν έχω αντίρρηση. Και απαντώ στην ερώτησή σας τι με έφερε σ’ αυτή την κατάσταση. Για να μην σας κουράζω, μια κι έξω, όλα με έφεραν εδώ-να θέλω δηλαδή ν’ απαλλαγώ από τη ζωή. Όλα μαζί και καθένα χωριστά.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Ομολογώ ότι εκπλήσσομαι. Όλα είναι για σας άσχημα;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Αν κάτι δεν είναι, βοηθήστε με να το δω-γι αυτό εξάλλου είστε εδώ.

ΦΕΛΛΙΝΗ

Πρώτα κύριε Μόρισον θέλω να σας πω αυτό με το οποίο πάντοτε ξεκινάμε όλοι οι συνάδελφοι τη δουλειά τους σε παρόμοιες περιστάσεις, πως τίποτε δεν αξίζει να πεθάνει κανείς γι αυτό. Συμφωνείτε;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ

Θα συμφωνήσω αντιστρέφοντας την διαπίστωσή σας: τίποτα δεν αξίζει να ζει κανείς γι αυτό.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Ωστόσο η ζωή είναι γεμάτη με ομορφιές. Το λάλημα του σπίνου το πρωί, η ανατολή και το ηλιοβασίλεμα, η ζεστασιά στη σόμπα τις νύχτες του χειμώνα, ένας ωραίος πίνακας, το χαμόγελο των κοριτσιών για τους άντρες, τα τραγούδια, οι εκδρομές, το βλέμμα των μικρών παιδιών, η θέα ενός όμορφου τοπίου, ένα ρυάκι που κυλάει τραγουδώντας… θα μπορούσα να μιλώ για ώρες χωρίς να φτάσω στο τέλος του μακριού κατάλογου… όλα αυτά για σας είναι απορριπτέα;-και μόνο για να απολαμβάνετε αυτά δεν θα άξιζε να ζήσετε;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Μέσα σε όλα αυτά εσείς βλέπετε να θάλλει η ζωή;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Η ζωή στις καλύτερές της ώρες-πραγματικά κύριε Μόρισον έτσι το βλέπω.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Μα πέστε μου κυρία, πού είναι όλα αυτά τα ωραία που περιγράψατε τόσο ζωντανά; Πού είναι τα χαμόγελα των κοριτσιών που άνθισαν ως τώρα; Πού είναι τα τόσα βλέμματα των μικρών παιδιών; Που πήγαν; Τι έγιναν;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Τι εννοείτε;...

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Εννοώ αυτό ακριβώς που λέω: πού είναι όλα αυτά; Ξέρετε να μου πείτε;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Μα τι να πω… έγιναν… τελείωσαν… πάνε…

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Πάνε!.. Αυτό έχετε να πείτε μόνο… Υπήρξαν όμως;.. Υπήρξαν;.. Πώς μπορείτε να μου το αποδείξετε;
(κοιτάζοντας τη Φελλίνη στα μάτια, έντονα)
…Πέστε μου-υπήρξαν;..

ΦΕΛΛΙΝΗ
Μα… πώς… όλοι θυμόμαστε πως έγιναν…

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
(δυνατά)
Κι αν σας αφαιρέσω τη μνήμη… αν σας καταστρέψω τη μνήμη… αν όλοι οι άνθρωποι ξαφνικά έχαναν τη μνήμη τους, θα είχαν τότε κάποτε αυτά υπάρξει;..

(αντιλαμβάνεται ότι δεν θα πάρει απάντηση. Παραιτημένος και χαμηλώνοντας τη φωνή του)

Ω! Να μη σας κουράζω με τέτοια. Ας ξαναγυρίσουμε στην ερώτησή σας. Και ήταν αυτή, γιατί κι εγώ δεν βλέπω μέσα σε όσα αραδιάσατε να θάλλει η ζωή. Επειδή τα μάτια μας διαφέρουν κυρία μου, γι αυτό. Εγώ παρατηρώντας με τα δικά μου μάτια τις εκδηλώσεις της ζωής, γνώρισα μόνο τον θάνατο μέσα σ’ αυτές. Ένα ψέμα είναι η ζωή. Ένα μεγάλο φάντασμα με μέσα του άλλα μικρότερα που το ίδιο γεννάει. Όλα είναι θάνατος κυρία. Έχετε δει ποτέ την αμαρτία μεταμφιεσμένη σε αρετή; Το ίδιο είναι και με τη Ζωή: είναι ο θάνατος μεταμφιεσμένος. Ζωή δεν υπάρχει-είναι ένα όνειρο χωρίς καν ονειρευτή. Και σεις προσπαθείτε να με αποτρέψετε από κάτι που ποτέ δεν θα κάνω.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Κύριε Μόρισον, δεν ήμουν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω τέτοιες απόψεις. Ίσως δεν θα γίνω ποτέ ικανή γι αυτό. Όμως με τρομάζετε όσο δεν πάει άλλο όταν μου λέτε ότι γνωρίσατε τον θάνατο βλέποντας τον ήλιο ν’ ανατέλλει, ή ένα δροσερό ρυάκι μέσα στη ζέστα του καλοκαιριού. Ή δεν κατάλαβα καλά;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Όπως το λέτε. Καλά καταλάβατε. Ναι, μέσα σε όλα τα αξιοθαύμαστα, για σας, της ζωής, εκεί εγώ εγνώρισα τον θάνατο. Και αφού σας τρόμαξα όσο δεν πάει άλλο, δεν θα σας τρομάξω περισσότερο αν, σηκώνοντας για χατίρι σας και κάποιες άλλες πέτρες γύρω μας, σας αφήσω να δείτε το θάνατο που βρίσκεται κάτω απ’ όποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς. Δεν είναι λοιπόν που εγνώρισα το θάνατο μόνον μέσα σε όσα μου αραδιάσατε. Παντού κοιτάζοντας τον βρήκα, γιατί αυτός παντού είναι για όποιον μπορεί να τον δει: Είδα τον θάνατο μέσα στο ποδοβολητό των σπίνων του Ιουνίου. Είδα τον θάνατο στις κρύες νύχτες του χειμώνα, στις ζεστές μέσα νύχτες του καλοκαιριού. Είδα τον θάνατο μέσα στα πράσινα φύτρα των πρώτων σκίνων. Μέσα στα μάτια πληγωμένου ελαφιού, μέσα σε καλοκαίρια ολόκληρα βουτηγμένα σε άσκοπον ιδρώτα, μέσα σε νερά γαλήνια, νύχτα ανάστερη, το σοβαρό και αμέτοχο πρόσωπό του μου γελούσε. Εγνώρισα τον θάνατο στα επιφωνήματα των άστρων όταν πέφτουν. Στο κρυφομίλημα παρθένων. Στο γέλιο των πορνών. Κάτω από λέξεις χωματένιες, βαριές ακόμα από σίδερο και ιλύν είδα το θάνατο. Είδα τον θάνατο μέσα στου πέπλου της σιωπής τις παχιές δίπλες. Μέσα στην άτολμη οργή και την αμηχανία, μέσα στην πλήρη επάρσεως άρνηση, στην τυφλή μέσα κατάφαση και την υπακοή. Είδα τον θάνατο μέσα στων αηδονιών το γλυκολάλημα, μες στην καρδιά και μέσα μέσα στις έλικες τις ευφυείς του εγκεφάλου. Μέσα κι ανάμεσα σε δυο κορμιά αγκαλιασμένα είδα το θάνατο. Είδα το θάνατο μέσα στο μέγα άδειο της ώρας που ο ύπνος του μεσημεριού χωρίζει από το σώμα. Μες στων παιδιών το βύζαγμα-στο δέσιμο χειλιών και ρόγας είδα τον θάνατο… λυπάμαι αν σας εκπλήσσω δυσάρεστα…

ΦΕΛΛΙΝΗ
(έκπληκτη για ό,τι άκουσε)
Θεέ μου, εσείς καταργείτε την ανθρώπινη φύση!

(κάνοντας προσπάθεια να συνέλθει, σαν να μιλάει στον εαυτό της)

Μα απόψεις είναι αυτές, απόψεις σεβαστές, που μάλιστα επιβεβαιώνουν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων… Δεν πρέπει να ξεχάσω γιατί είμαι εδώ…
(σκέπτεται για λίγο)
Μάλιστα!.. Κύριε Μόρισον αντιμετωπίσατε πρόσφατα κάποια ερωτική απογοήτευση;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Ω! Δεν υπάρχει για μένα ερωτική απογοήτευση. Όταν ερωτευτώ μια πόρνη, και αυτό συμβαίνει πολύ συχνά, δεν χολοσκάζω, ούτε αρχίζω τις πολιορκίες και τα κομπλιμέντα. Της λέω: «κυρά μου θέλω να παίξω μια παρτίδα έρωτα μαζί σου και σου δίνω γι αυτό τόσα χρήματα. Συμφωνείς;» Αν πει ναι καλώς, αλλιώτικα σειρά έχει η επόμενη. Είναι τόσο πολλές οι πόρνες που μου αρέσουν, ώστε δεν έχει νόημα να αργοπορώ κολλημένος σε μίαν από αυτές.
Η ερώτησή σας όμως έχει λόγο ύπαρξης-μερικοί πράγματι αυτοκτονούν για τον έρωτα. Αλλά όχι για τον έρωτα μιας γυναίκας, αλλά γιατί ένας έρωτας, οποιοσδήποτε έρωτας, τους αποκαλύπτει τη γύμνια, τη δυστυχία, την αδυναμία τους.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Όμως κύριε Μόρισον μιλήσατε για πόρνες. Μόνο με πόρνες κάνετε έρωτα εσείς;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Ακολουθώ την γνώμη εκείνων που πρώτοι το είπαν αυτό. Όμως θα σας φανεί λιγότερο άσχημο αν σας πω ότι και οι άντρες είναι πόρνοι. Και δεν υπάρχει άλλο είδος γυναικών ή αντρών.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Δεν υπάρχουν και αξιοπρεπείς κυρίες και κύριοι;


ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Όχι κυρία. Γιατί και τα δυο φύλα πουλιούνται.

ΦΕΛ

Νομίζετε;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ

Ό,τι και να νομίζω και ό,τι και να νομίζετε κυρία, στη γη, στον πλανήτη της συναλλαγής, δεν σας φαίνεται απίθανο να υπήρχε μία εξαίρεση του κανόνα και αυτή μάλιστα η εξαίρεση να ήταν εκείνη ακριβώς μέσα στις αμέτρητες συνιστώσες του, που θα ικανοποιούσε την ιδέα που έχετε για τις «αξιοπρεπείς» κυρίες ή κυρίους;.. Για χάρη σας όμως, στη συζήτησή μας θα πάψω να αναφέρομαι στους ανθρώπους σαν πόρνες και πόρνους και θα τους μνημονεύω με τη διαφορετικότητα του φύλου τους: άντρες και γυναίκες.

ΦΕΛΛΙΝΗ
(εμφανώς ενοχλημένη)
Έχω ξανακούσει αυτήν τη γνώμη… Πέστε μου κύριε Μόρισον, τα οικονομικά σας βρίσκονται σε καλή κατάσταση;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Καλλίτερα δεν θα μπορούσε να είναι. Και κυριολεκτώ. Πάντοτε είχα όσα χρήματα μου αρκούσαν για να εξοφλώ το νοίκι μου, να αγοράζω τα τρόφιμά μου και να πληρώνω τις ερωτικές μου συντρόφους. Να ικανοποιώ δηλαδή τις ανάγκες της ζωής. Μα φαίνομαι σαν κάποιος που θα αυτοκτονούσε από
έλλειψη χρημάτων;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Πράγματι όχι. Δείχνετε οικονομικά αυτάρκης.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Και είμαι.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Έχετε συγγενείς κύριε Μόρισον-αδέρφια, παιδιά…οι  γονείς σας ζούνε;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Εννοείτε με «συγγενείς» εκείνους τους άγνωστους ενοχλητικούς ανθρώπους που τούς ανέχεσαι και σε ανέχονται; Είχα κυρία, αδέρφια και, βέβαια, γονείς. Έχουν πεθάνει όμως όλοι. Και ήμουν αρκετά γνώστης του θέματος ώστε να μην δημιουργήσω και άλλες τέτοιες σχέσεις.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Δεν με βοηθάτε να διαγνώσω την αιτία της πράξης που μελετάτε να κάνετε. Όμως μου είπατε ότι είχατε αδέρφια. Πρέπει να πέθαναν νέοι-ή ήταν πολύ μεγαλύτεροι από εσάς;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Πράγματι, πέθαναν νεότατοι.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Σας ρωτώ για συγγενείς, μα είναι μέσα στα ερωτήματα που γίνονται από εμάς…

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
…για ν’ αρχίστε τη νουθεσία σας. Το καταλαβαίνω απολύτως, μη σας στενοχωρεί το πράγμα. Γι αυτό και προθύμως σας απαντώ.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Από τι λοιπόν πέθαναν κύριε Μόρισον; Κάποια αρρώστια;..

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Καλά καλά κι εγώ δεν ξέρω. Ο αδερφός μου πέθανε στα δεκαπέντε χρόνια του όταν εγώ ήμουν έντεκα. Κάθε τόσο του έκαναν μετάγγιση αίματος και μόνον έτσι ζούσε μέχρι τότε. Εγώ έδινα το αίμα κάθε φορά. Θυμάμαι μόνον τα γεγονότα της ημέρας που πέθανε.
Δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες τέτοιου είδους…

ΦΕΛΛΙΝΗ
Και βέβαια ενδιαφέρουν κυριε Μόρισον.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Να λοιπόν. Θα σας πω για τον αδερφό μου πρώτα.
Ήταν μια καλοκαιρινή μέρα. Είχα τελειώσει το σχολείο και γύριζα το μεσημέρι στο σπίτι. Έπρεπε να περάσω από έναν δρόμο όπου οι ένοικοι των χαμηλών σπιτιών του την ώρα εκείνη είχαν τελειώσει το μεσημεριανό τους φαγητό και κάθονταν σε καρέκλες έξω από τις πόρτες τους κουβεντιάζοντας και κουτσομπολεύοντας τους σπάνιους περαστικούς. Κάθε που περνούσα μόνος από κει, ένιωθα τις ματιές τους να φτάνουνε ως την ψυχή μου και άκουγα τις χαμηλόφωνες κουβέντες τους να τρυπάνε τ’ αυτιά μου-μιλώντας για μένα και μόνον-όπως τότε υπέθετα.
Αυτή η κατάσταση ήταν ένα μαρτύριο για μένα κάθε μέρα.
Τη μέρα εκείνη μια ελπίδα έφεξε, όταν είδα να περπατάει κάμποσο μπροστά μου μόνος του ο αδερφός μου, γυρνώντας από το δικό του σχολείο. Του φώναξα μια, δυο, με άκουσε και γύρισε να με δει. «Περίμενε!» του φώναξα, βλέποντάς τονε σαν το στήριγμά μου για να διαβώ από τις συμπληγάδες της γειτονιάς εκείνης, που κάθε τόσο κλείνοντας κόβανε κομμάτια από την ψυχή μου. Τον έφτασα τρέχοντας. «Γιατί με φώναξες;» ρώτησε. «Για να πάμε μαζί στο σπίτι», του είπα λαχανιασμένος. «Γι αυτό με ήθελες;» είπε ενοχλημένος και συνέχισε μόνος τον δρόμο του.
Το βράδυ της μέρας εκείνης έφυγε από αυτόν τον κόσμο.

Η αδερφή μου πάλι πέθανε λίγα χρόνια μετά. Όλο αυτό το διάστημα έβηχε τρομερά. «Έχει αδύνατο οργανισμό», έλεγαν όλοι. Για να δυναμώσει της έδινα κάθε μέρα το μισό φαγητό μου.
Η μέρα εκείνη ήταν η μέρα που της είχα δώσει να μου φυλάξει ένα τετράδιο με ποιήματά μου, γιατί έπρεπε να λείψω λίγο. Όταν γύρισα και της ζήτησα το τετράδιο, «τις πέταξα τις βλακείες σου», μου είπε. Ήτανε το βράδυ εκείνης της ίδιας εκείνης ημέρας που πέθανε.
Η καημένη…
Και ξέρετε, καμιά φορά λέω ότι πέθαναν εκείνοι για να ζήσω εγώ. Γιατί με τόσες αφαιμάξεις και με τόση νηστεία δεν θ’ άντεχα για πολύ ακόμα.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Θα ήτανε μεγάλο σοκ για σας αφού από τις μέρες αυτές έχουν καταγραφεί στη μνήμη σας περιστατικά.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Δεν θα το έλεγα , γιατί έβλεπα τα σημάδια, το περίμενα.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Δεν αγαπήσατε κάποια γυναίκα κύριε Μόρισον;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Θα μπορούσα να σας ρωτήσω τι είναι αγάπη, αλλά υποψιάζομαι πως δεν θα έπαιρνα απάντηση όπως δεν πήρα απάντηση και στην ερώτησή μου τι είναι ζωή. Αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι μέσα στα καθήκοντά σας να ξέρετε κάτι περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους για τη ζωή ή για την αγάπη προκειμένου να κάνετε καλά ή όχι τη δουλειά σας.
Να σας πω λοιπόν εγώ τι είναι η ανθρώπινη αγάπη ανθρώπου προς άνθρωπο, ώστε να μπορούμε να συνεννοούμαστε . Η αγάπη λοιπόν κυρία Σμιθ είναι το συμφέρον μας καθρεφτισμένο στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Και βέβαια αγάπησα. Αγάπησα πολλές γυναίκες, όλες όσες έκανα έρωτα μαζί τους και για όσην ώρα διάρκεσε αυτός. Ναι, ακούω πολλές φορές τη λέξη αγάπη. Μα την μεταφράζω αμέσως: συμφέρον.
Οι άνθρωποι ν’ αγαπήσουν; Τι αστείο! Οι άνθρωποι ερωτεύονται μόνο. Και ερωτεύονται σημαίνει κάτι που αυτοί δεν συνειδητοποιούν. Έρωτας σημαίνει ευκαιρία θανάτου κυρία. Ο πόθος του άντρα για τη γυναίκα είναι ο πόθος του θανάτου κυρία. Θέλουν μπαίνοντας στην γυναίκα να ξαναγίνουν ό,τι ήσαν πριν βγουν από εκεί μέσα, προτού υπάρξουν-να χαθούν δηλαδή μέσα στη μήτρα της-να μην υπάρχουν.
Τι ειρωνεία όμως! Όχι μόνον αυτοί δεν πεθαίνουν, μα η επιθυμία τους για θάνατο γεννάει κι άλλα δυστυχισμένα ανθρωπάκια. Και αυτή η συνέπεια του έρωτα και η ανομολόγητη ντροπή που κουβαλάει, είναι ο λόγος που για να ερωτευτούν, κρύβονται οι άνθρωποι. Σκεφτείτε! Τόσοι ύμνοι για τον έρωτα, τόσες προσπάθειες ολοζωής ώσπου να κερδηθεί το θηλυκό και όταν αυτό γίνει, τότε, ο έρωτας, το πολυϋμνητο όνειρο κάθε ανθρώπου, να πρέπει να γίνει κρυφά…  Γιατί αν γινόταν φανερά θα επέσυρε την μήνιν για την επακόλουθη αποτρόπαια πράξη-την γέννηση κι άλλων ανθρώπων! Η ντροπή που επιφέρει η θέαση της  πράξης του έρωτα, είναι η μεταμφίεση του τρόμου για την συνέχιση της ζωής, που με την πράξη αυτή επιτελείται.  
Οι άνθρωποι έχουν δώσει το όνομα της ευτυχίας, σε ό,τι φέρνει δυστυχία!
Και όμως, είναι αυτού του είδους η «ευτυχία», η ευτυχία που περιμένουν οι γυναίκες από τους άντρες. Πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να καταλάβω τι εννοούν και οι άντρες, λέγοντας στη γυναίκα που «αγαπούν» θέλουν να παντρευτούν : «θα σε κάνω ευτυχισμένη»…
Τόση κακεντρέχεια, τόση μοχθηρία κρυμμένη πίσω από λίγες λεξούλες…

Και το ίδιο εννοούν και οι πατεράδες-μαστροποί λέγοντας στον υποψήφιο γαμπρό : «Να κάνεις την κόρη μου ευτυχισμένη»… Τόσος φόβος και να ψελλίσει ακόμα κανείς την σωστή λέξη…

Και όμως να! ύστερα από όλα αυτά, οι γυναίκες βγαίνουν έξω με φουσκωμένη την κοιλιά και επιδεικνύονται περήφανες που κατάφεραν να διαιωνίσουν τη δυστυχία της ανθρωπότητας.
Και πόση προσπάθεια για να διαιωνιστεί η δυστυχία!

Δυστυχισμένοι, κακόμοιροι άνθρωποι…

Κι ύστερα έρχονται τα παιδιά… Εκείνα τα πλάσματα που τα γεννάει ο άνθρωπος «γιατί έτσι κάνουν όλοι» και που ποτέ ούτε θα τον καταλάβουνε αυτά ούτε αυτός θα καταλάβει εκείνα-ένα ακόμα πρόσωπο στην τραγωδία της ζωής… ένα ακόμα από τα σωσίβια που μηχανεύεται το φάσμα της ζωής για να υπάρξει. Και τότε πια… ω! τότε πια έχουμε άλλες αγάπες… Όλοι αγαπάνε τα παιδιά… Μα η μητέρα περισσότερο.!.. Τόμοι και τόμοι έχουν γραφτεί για την αγάπη της μητέρας για το παιδί. Μα αγάπη-τι κρίμα!-δεν υπάρχει… Πρόκειται για ένστικτο κυρία μου! Ένστικτο! Όλη αυτή η υπέροχη αγάπη είναι το αποτέλεσμα της έκκρισης ενός αδένα μέσα στο σώμα της γυναίκας. Του ίδιου αδένα που δημιουργεί την ίδια αγάπη για τα παιδιά τους και στη λιονταρίνα και στην ύαινα και στην μαϊμού. Η ζωή, ότι και αν είναι αυτό, το ξέρει, και γι αυτό έδωσε το ένστικτο.
Ναι κυρία μου, αγάπησα πολλές γυναίκες με την ανθρώπινη, δηλαδή με την ζωώδικη αγάπη-την αληθινή. Την άλλη σας αγάπη, το φάντασμα της αγάπης, τη χαρίζω στους κενούς, για να γεμίσουν μ’ αυτή την ανύπαρκτη ζωή τους.

ΦΕΛΛΙΝΗ

Και απ’ ό,τι έχω καταλάβει από όσα άκουσα, δεν αγαπήσατε κανέναν άλλον. Τίποτα δεν αξίζει στους ανθρώπους ώστε να νιώσετε ευνοϊκά γι αυτούς;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Νιώθω λύπη γι αυτούς. Αν αυτό αποτελεί εύνοια…

ΦΕΛΛΙΝΗ
Μήπως έξω από τους ανθρώπους τουλάχιστον, υπάρχει κάτι άξιο ν’ αγαπηθεί στον κόσμο μας-στην γη μας-κύριε Μόρισον;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Υπάρχει κυρία. Όχι απλά κάτι αξιαγάπητο, μα που αυτό το κάτι είναι η ίδια η αγάπη. Κάτι αξιοπρόσεχτο θα έλεγα, το μόνο αξιοπρόσεχτο. Αυτό είναι τα Πράγματα. Και στην κοινωνία ακριβώς των Πραγμάτων είναι που θα φτάσω φεύγοντας σε λίγο από εδώ.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Τόσο κοντά αισθάνεστε με τα Πράγματα, ώστε επιζητείτε την κοινωνία τους αντί αυτής των ανθρώπων;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Τόσο κοντά, που κιόλας νιώθω πως είμαι κι εγώ ένα Πράγμα, όσο τουλάχιστον το επιτρέπει η ανθρώπινη φύση μου. Ένα Πράγμα που όπως κι εκείνα, αφήνεται σε όλα. Αφήνεται να το πηγαίνουν όπου θέλουν, αφήνεται στην κάθε καταιγίδα ανυπεράσπιστο, σε καμιάς αντιξοότητας την επιδρομή δεν αντιμάχεται, καμιά δόξα δεν επιζητεί. Πλέει μέσα στα νερά της ύπαρξης τελείως άβουλο και τελείως αθώο.

ΦΕΛΛΙΝΗ

Ομολογώ ότι μου μοιάζει παράξενο να σας ακούω να υπερηφανεύεστε πως είστε-ή πως θέλετε να γίνετε ένα πράγμα.
 Θα μπορούσατε να μου αναφέρετε μερικά στοιχεία της υπεροχής των Πραγμάτων έναντι των ανθρώπων;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Θα μπορούσα να μιλώ για μια ώρα απαριθμώντας σας όχι την υπεροχή των Πραγμάτων έναντι των ανθρώπων, αλλά εξυμνώντας την υπαρξιακή μοναδικότητα των πραγμάτων, έναντι της ανυπαρξίας των ανθρώπων.
Θα σας πω μόνον την διαφορά εκείνη που και μόνη της θα έκανε την υπεροχή των Πραγμάτων έναντι των ανθρώπων ουσιαστική. Είναι ότι οι άνθρωποι σκέπτονται κυρία Φελλίνη.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Είναι μια ενδιαφέρουσα θεωρία, αν και όχι αισιόδοξη.
Μα θα αισθανόμουν πιο άνετα μαζί σας αν δεν ήσασταν τόσο κατηγορηματικός.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Αυτός που έχει κάνει τον γύρο όλου του κύκλου -αυτός μπορεί να είναι κατηγορηματικός

ΦΕΛΛΙΝΗ
Κάνοντας κανείς τον γύρο του κύκλου θα ξαναβρεθεί στο σημείο από όπου άρχισε την πορεία του-και αν ναι, τότε γιατί όλη η προσπάθεια;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Έχετε δίκιο. Θα βρεθεί πράγματι στο σημείο από όπου άρχισε. Τώρα όμως γνωρίζοντας. Και αυτό κάνει όλη τη διαφορά.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Κύριε Μόρισον, όλα αυτά θα ήσαν ωραία και ίσως θα δικαιολογούσαν-αν μπορεί να δικαιολογηθεί μια τέτοια πρόθεση-την απόφασή σας να φύγετε από τη ζωή, όμως.... όμως να! Πώς μπορείτε εσείς να κατέχετε την σωστή ερμηνεία της ζωής και να γνωρίζετε όλες τις συνιστώσες της, ώστε να αποφαίνεστε πώς θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι, πώς θα έπρεπε να είναι οι σχέσεις τους και να υποβαθμίζετε την αξία πανανθρώπινων συναισθημάτων; Δεν είναι λίγο εγωιστικό αυτό;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Κυρία-αλήθεια πώς σας λένε;..

ΦΕΛΛΙΝΗ
Φελλίνη. Φελλίνη Σμιθ.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Κυρία Σμιθ, οι άνθρωποι ή θα ζήσουν τη ζωή ή θα την γνωρίσουν. Εμένα μου δόθηκε να τη γνωρίσω. Και δεν ξύπνησα μια μέρα με γεμάτο το κεφάλι μου με όλα όσα σας είπα. Όλα αυτά και όσα θα ακούσετε αν επιμείνετε στην συνέχεια της συζήτησής μας, είναι γέννημα χρόνων πόνου και θλίψης. Και όχι πως υπερηφανεύομαι γι αυτό, μάλιστα έρχονταν ώρες που καταριόμουν όποιον έβαλε μέσα μου την άφευγη τάση να δίνομαι σε ό,τι πιο άχαρο υπάρχει στον κόσμο- στη συνεχή προσπάθεια κατανόησης των γύρω μου, στην έρευνα, στην εξέταση κάθε πιθανής αιτιότητας, προοπτικής και έκβασης των κάθε φορά δεδομένων. Κα θα ήθελα να ήμουν ένας από τους πολλούς που δέχονται τα πράγματα όπως είναι, χωρίς ν’ αναρωτιούνται και χωρίς να ψάχνουν ασταμάτητα απαντήσεις στα πλήθος «γιατί» τους. Θα ήθελα να ζήσω και να πεθάνω ανυποψίαστος για όσα φοβερά η κάθε μέρα φέρνει μαζί της, τυφλός στη θεατρική παράσταση της φρικτής καθημερινότητας, ευχαριστημένος από την καλή τύχη που με έφερε σ’ αυτό τον κόσμο.

Μα όχι! Πάντοτε υπερίσχυε η γνώμη πως η χαρά είναι βάρβαρη, η θλίψη ευγενική και πως η συμφέρουσα πράξη είναι ανήθικη. Το να υποφέρω, για μένα ήταν τρόπος ζωής. Και αν δεν έχω την απαίτηση να ενστερνιστείτε τις απόψεις μου, όμως δεν θα έστεργα να μου αφαιρέσετε το δικαίωμα να δρω σύμφωνα με αυτές.
Έτσι λοιπόν έφτασα εδώ που έφτασα.
Πρέπει κανείς σε όλη τη ζωή του να μην έχει στο μυαλό του άλλην ιδέα από αυτή-πώς να γίνει ό,τι πραγματικά είναι. Πρέπει σ’ όλη τη ζωή του να τον τυραννούνε τα μεγάλα ρωτήματα και να διερευνά κάθε πιθανή απάντηση ώσπου να έβρει τη σωστή. Πρέπει να έχει απαρνηθεί τα γήινα και να είναι όλος μια σμίλη, που μ’ αυτήν πετώντας κάθε περιττό ψέμα από πάνω του, θα αφήσει να λάμψει μόνο η Αλήθεια, αστραφτερή και αθάνατη κι ωραία.

Πρέπει να μην έχει χαρεί ούτε μια μέρα του βίου του -αλήθεια ποιος είπε πως η αναζήτηση της χαράς και όχι του πόνου, είναι ο σκοπός του ανθρώπου αφότου βρέθηκε πάνω στη γη;.. Πρέπει όταν ταξιδεύει να μην απολαμβάνει το ταξίδι, αλλά να σκέφτεται το αίμα που έχυσαν οι εργάτες φτιάχνοντας τον δρόμο. Πρέπει σε έναν αγώνα τένις, αυτός να βλέπει μπροστά του να ξεκοιλιάζεται η γάτα που θα δώσει τα έντερά της για να φτιαχτεί η ρακέτα. Πρέπει όταν είναι πέντε χρονών, μια βραδιά που η μητέρα του θα τηγανίζει πατάτες μέσα στην κουζίνα της τρώγλης όπου ζει, αυτός να βάλει τα κλάματα γιατί είδε τον θάνατο μπροστά του και, μικρό παιδί, τρόμαξε από αυτόν. Πρέπει όταν βλέπει ένα γερό κορμί, το μυαλό του να χτίζει νεκροταφεία. Πρέπει όλα αυτά και άλλα ατελείωτα για να μπορέσει μια μέρα να πει στον εαυτό του: «Αρκετά, αυτό ήταν όλο. Ο προορισμός σου πάνω σ’ αυτή τη γη εκτελέστηκε. Κάνε τώρα εκείνο που ξέρεις. Άφησε αυτό τον κόσμο για να ξαναγυρίσεις στο Μηδέν, στην Ανυπαρξία, στο Μεγάλο Τίποτα, στην Μήτρα αυτή του παντός. Αρκετά ξεπόρτισες. Γύρνα σπίτι.»
Ούτε συν ούτε πλην. Επιτέλους, η ισορροπία, η πλήρης αρμονία.
Και, παραδεχτείτε το, αφού ο έρωτας-η αναζήτηση δηλαδή του θανάτου- δίνει τόσην ηδονή στον άνθρωπο, ο ίδιος ο θάνατος δεν θα κάνει όλβιον εκείνον που θα βυθιστεί μέσα του; Και όμως, εσείς είστε εδώ επιζητώντας να με πείσετε να αναβάλω την πράξη που θα μου χαρίσει την μέγιστη των ηδονών-τον θάνατο...

ΦΕΛΛΙΝΗ

Ψάχνοντας, παρατηρώντας και υπολογίζοντας, δεν έτυχε να βρείτε μπροστά σας έναν αδιαπέραστο τοίχο, που κι εσείς αποτελείτε ένα μικρό του κομματάκι-την κοινωνία κύριε Μόρισον, που έχει άλλες ιδέες από τις δικές σας; Πώς μπορέσατε να αγνοήσετε ό,τι ένα πλήθος εκατομμυρίων-τι λέω εκατομμυρίων, δισεκατομμυρίων-ανθρώπων έχει αντίθετη άποψη για τη ζωή από ό,τι εσείς;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ

Κυρία Σμιθ, μου αρέσει να μιλώ και είστε καλός ακροατής, αν και αμφιβάλλω αν συμφωνείτε με κάτι από όσα μέχρι τώρα είπα. Αν όμως ξεπεράσω τα όριά σας, ο τρόπος για να σταματήσω, για να ξέρετε, είναι να μην μου κάνετε άλλες ερωτήσεις. Αλλιώς φοβάμαι ότι θα σας κουράσω με την πολυλογία μου.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Κοιτάξτε κύριε Μόρισον… για να είμαι ειλικρινής μαζί σας… αν εννοείτε ξεπέρασμα των ορίων μου την ικανότητά μου να αντικρούω απόψεις, ομολογώ ότι αυτό ξεπεράστηκε από ώρα. Γιατί δεν έχω ίσως τις γνώσεις να παρακολουθήσω όσα λέτε ή γιατί άκουσα τόσα πολλά σε τόσο μικρό διάστημα που δεν έχω καιρό να τα βάλω σε μια σειρά και να προσπαθήσω να τα αντικρούσω ένα ένα. Μην σκέπτεστε όμως καθόλου ότι μπορεί να με κουράσετε μιλώντας. Μπορεί να μην συμφωνώ με όλα όσα ακούω, μα μου είναι ευχάριστο να σας ακούω. Ύστερα εμείς το επιδιώκουμε αυτό. Άνθρωπος που μιλάει είναι ακόμα ζωντανός… Και ακόμα, η ομιλία για κάτι που είτε ο ακροατής συμφωνεί είτε διαφωνεί, και η εξωτερίκευση συναισθημάτων μ’ αυτήν, θα ξέρετε και σεις πως επηρεάζει θετικά την ψυχική κατάσταση εκείνου που μιλάει. Μη σας περάσει λοιπόν από το μυαλό ότι με κουράζετε μιλώντας μου.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Θα απαντήσω στην ερώτησή σας, αν και η ψυχική μου κατάσταση έχει ξεπεράσει την πιθανότητα να επηρεαστεί πλέον από οτιδήποτε και προς οποιανδήποτε πιθανή κατεύθυνση.
Ωραία λοιπόν! Με ρωτήσατε κάτι για την κοινωνία…

ΦΕΛΛΙΝΗ
Ναι, ρώτησα πώς μπορέσατε και αναπτύξατε απόψεις που έρχονται σε αντίθεση με τα κρατούντα-με εκείνα που λαοί και κοινωνίες ολόκληρες έχουν θεσπίσει για χιλιετίες πάνω στη γη αυτή. Και όχι μόνον θεωρητικολογώντας, αλλά επεκτείνοντας την αντίθεσή σας αυτή ως το σημείο να θέλετε να πεθάνετε για τις ιδέες σας αυτές.

ΈΡΙ

Η κοινωνία!.. Μα, κυρία Σμιθ, υπάρχει άλλο ανοητότερο σύνολο από αυτόν τον αηδιαστικό συμφυρμό κοινά παραδεγμένων κανόνων συμπεριφοράς και διαβίωσης; Αυτή δεν είναι που γεννάει όλες τις προκαταλήψεις και ενστερνίζεται κάθε στραβή ιδέα που κάποιος λαοπλάνος εκμεταλλευτής ξεστομίζει;
Η κοινωνία!.. οι δουλείες της… τα ήθη και τα έθιμά της… οι συνθήκες της… Η κοινωνία! η μηχανή που είναι φτιαγμένη από ανθρώπους, που καθένας τους είναι ένας ζωντανός οργανισμός! Τι άλλο θα περίμενε κανένας από αυτήν παρά την εξύμνηση της ζωής-της  τερατώδους, της εξωφρενικής  αυτής ψευδαίσθησης τόσων  δισεκατομμυρίων πλασμάτων της; Αν κυρία Σμιθ είχα την δυνατότητα, θα έδινα τέλος στην κοινωνία. Αλλά μη μπορώντας αυτό, κάνω εκείνο που στο μοιράδι μου αναλογεί. Δίνω τέλος στον εαυτό μου. Αδυνατώ πλέον να συμμετέχω σε κάτι γελοίο και ανόητο. Προ παντός ανόητο.
Η Κοινωνία! Ένα σύστημα που γεννάει ανθρώπους που έχουν συμφέρον να το συντηρούν-μεγαλοαπατεώνες που βρίσκοντας κατάλληλο το έδαφος κάνουν αρεστή στους αδαείς την ζωή.
«Συμφέρον» είπα; Ποιος μπορεί να έχει συμφέρον από
κάτι τέτοιο; Μα οι πιο ανόητοι των ανθρώπων. Αυτοί φυτεύουν στους ανθρώπους τον φόβο για τον θάνατο και την λατρεία για την ζωή.
Όχι κυρία Σμιθ, κρατήστε την κοινωνία σας.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Είμαι νέα ακόμα και δεν έχω ακούσει άλλη φορά τέτοιες απόψεις, τέτοιες φοβερές σκέψεις. Και αισθάνομαι τον εαυτό μου υποχρεωμένο να αντιδράσει σε αυτή την καταιγίδα μειωτικών για τους ανθρώπους χαρακτηρισμών, προβάλλοντας, με όσην ένταση μπορώ να το κάνω, την άλλη άποψη, την άποψη της αισιοδοξίας, κάτι που κι εσάς πιστεύω πως θα ωφελήσει. Αν και αυτό θα είναι κάτι δύσκολο για μένα… όμως πρέπει, δεν έχω το δικαίωμα να αφήσω ανυπαράσπιστες τις χαρές της ζωής… την ίδια τη ζωή… γι αυτό επιτρέψτε μου να πω κι εγώ λίγα λόγια σαν σχολιασμό ή αντίθεση σε όσα εσείς είπατε…

(Θόρυβος από την πόρτα όπως κλειδιού που γυρίζει στην κλειδαρότρυπά της. Εριναστός και Φελλίνη κοιτάζουν προς τα εκεί. Η Φελλίνη κοιτάζει ερωτηματικά τον Εριναστό)

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Ιδέα δεν έχω ποιος μπορεί να έχει το κλειδί του διαμερίσματός μου.

(Η πόρτα ανοίγει και στο άνοιγμά της εμφανίζεται η Ζωή. Είναι μια νέα και όμορφη γυναίκα, ζωηρόχρωμα έως παρδαλά ντυμένη. Έχει πλούσια ξανθά μαλλιά, φοράει σανδάλια, είναι ζωηρά βαμμένη, στο λαιμό έχει γιρλάντες από αγριολούλουδα, βραχιόλια στα χέρια και μια κομψή πράσινη ζώνη στη μέση της. Είναι χαρούμενη και ποτέ το χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη της.)


ΖΩΗ

(γελώντας με την έκπληξή τους, και ενώ ο Εριναστός, όσο αυτή μιλάει, την κοιτάζει προσεκτικά, ενώ η Φελλίνη με περιέργεια και θυμό)

Από μακριά άκουσα την κουβέντα σας –διαθέτω μια καταπληκτική ακοή- και μέσα της άκουσα πολλές φορές τ’ όνομά μου. Και μιας και τίποτα καλλίτερο δεν είχα, είπα ας πάω να γνωρίσω αυτούς τους συνομιλητές. Και να ’μαι!
(Πηγαίνει προς το τραπέζι)

Ου! Βιβλία! Εσείς πρέπει να είσαστε σοφοί!

Εγώ δεν έμαθα να διαβάζω. Μα τι μου χρειάζεται; Όπου και να σταθώ με ταϊζουν. Και ποτέ δεν μένω χωρίς στέγη, χωρίς διασκέδαση, χωρίς εραστές. Όλοι, άντρες και γυναίκες με καλοέχουν. Ποτέ έγνοια δεν βάζω για τίποτε. Όλος ο χρόνος μου είναι ελεύθερος και δεν ξέρω τι να τον κάνω. Και τριγυρνάω εδώ κι εκεί κάνοντας όποια τρέλα μου έρθει. Και παρέα στις τρέλες μου αυτές δεν μου λείπει-ουρά κάνουν οι άνθρωποι για να με συντροφεύουν. Τους δικαιολογώ. Ποιος άντρας δε θα ’θελε τη συντροφιά μιας νέας και όμορφης κοπέλας και ποια γυναίκα δε θα με ήθελε για φιλενάδα της-κράχτη αρσενικών; Πόρτα, όπως είδατε με τα ίδια σας τα μάτια, καμία δεν μου αντιστέκεται. Μπαίνω όπου θέλω με το μοναδικό μου κλειδί, που όμως ανοίγει όλες τις πόρτες. Χα!.. Μα εσείς τι κάνετε εδώ; Πρέπει να έχετε κάποια σοβαρή συζήτηση.
(χαμογελώντας)
Αν είναι έτσι να σηκωθώ να φύγω γιατί τα σοβαρά μου φέρνουν ανία.

(στην Φελλίνη, με ενδιαφέρον)

Μικρή μου να συμμαζέψεις και να σηκώσεις επάνω τα μαλλάκια σου. Είσαι στρογγυλοπρόσωπη και δεν σου πάνε έτσι κάτω ριγμένα.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Είπες πως άκουσες τ’ όνομά σου. Ποιο είναι αυτό; Ποια είσαι;

ΖΩΗ
Ζωή. Είμαι η Ζωή.

ΦΕΛΛΙΝΗ
(Στον Εριναστό, με επιτιμητική απορία)

Κύριε Μόρισον, δεν σας νοιάζει που μια ξένη μπαίνει απρόσκλητη μέσα στο σπίτι σας και φέρεται τόσο αναιδώς, παρά σας ενδιαφέρει μόνον το όνομά της;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
(γελώντας και εξετάζοντας τη Ζωή ενώ μιλάει)
Ελάτε κυρία Σμιθ, τι θα είχα να φοβηθώ; Μήπως με κλέψει ή μήπως με σκοτώσει; Ύστερα δεν ξέρω… μπορεί να μοιάζει για ξένη, όμως μάλλον μου είναι πολύ γνωστή.

ΖΩΗ
(συνεχίζει όπως πριν μη δίνοντας σημασία στις κουβέντες τους)

Η αλήθεια είναι πως λίγοι με ξέρουν. Οι περισσότεροι με φαντάζονται μόνον. Ή με γνωρίζουν από τα επιτραπέζια παιχνίδια μου που όλους τους ενδιαφέρουν. Α! Παίζω πολλά παιχνιδάκια. Το «Πόλεμος-Ειρήνη» είναι το αγαπημένο μου. «Για γερά νεύρα», «Ο γιατρός και οι αρρώστιες», «Απρόσμενες εξελίξεις», είναι επίσης πολύ καλά. «Οι φυσικές καταστροφές» δεν μου αρέσουν και πολύ, όμως είμαι υποχρεωμένη να το παίζω κι αυτό. Να μη σας παίρνω τον χρόνο σας λέγοντάς σας περισσότερα, όταν μάλιστα ο χρόνος είναι τόσο περιορισμένος για κάποιον από τους δυο σας. Αλήθεια, ποιος πρόκειται να μας αφήσει χρόνους-έτσι δεν το λέτε;

(Η Φελλίνη περιμένει μιαν αντίδραση του Εριναστού και όταν βλέπει ότι αυτός δεν αντιδρά αποφασίζει να μιλήσει εκείνη)

ΦΕΛΛΙΝΗ

Απορώ με σένα δεσποινίς Ζωή. Μπαίνεις απρόσκλητη σ’ ένα σπίτι και φέρεσαι σαν να ήτανε το δικό σου, ενώ ο οικοδεσπότης είναι παρών και μάλιστα έχει μια παρέα που συζητάει μαζί της. Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Έτσι κάνεις πάντοτε εσύ; Και τι άπρεπες ερωτήσεις!..  

ΖΩΗ

Κοπέλα μου πουθενά δεν μπαίνω απρόσκλητη. Έχω πρόσκληση διαρκείας από όλους. Και όχι μπαίνω μα έχω την αίσθηση πως πάντοτε βρίσκομαι σα στο σπίτι μου σε κάθε σπίτι που πηγαίνω. Μόνο που οι περισσότεροι με έχουν συνηθίσει πια και είναι σαν να μην υπάρχω γι αυτούς. Μπορώ να πω πως δεν με βλέπουν καν. Και στο δικό σου το σπίτι έχω έρθει -δεν μένεις στην Owensmouth 8741;

ΦΕΛΛΙΝΗ
(κοιτάζει απορημένη μια τη Ζωή μια τον Εριναστό. Στη Ζωή)
Πράγματι… εκεί μένω… Μα ποια είσαι;..

ΖΩΗ
Η Ζωή-μια ζωηρή κοπέλα που όλο γυρνάει.

(Η Φελλίνη σηκώνεται. Κάνει να μιλήσει στη Ζωή, αλλάζει γνώμη και στρέφει στον Εριναστό)

ΦΕΛΛΙΝΗ
Κύριε Μόρισον νομίζετε πως θα πρέπει να δώσουμε σημασία στη δεσποινίδα ή θα ήταν καλλίτερα να συνεχίσουμε τη δουλειά μας-τη δουλειά μου αν θέλετε; Εκτός αν η παρουσία της σας άλλαξε διάθεση και σκεφτόσαστε διαφορετικά για ό,τι είχατε αποφασίσει.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
(Κοιτάζοντας τη Ζωή)
Κυρία Σμιθ ας ασχοληθούμε λίγο με τη δεσποινίδα Ζωή.
Ίσως μάθουμε πολλά απόψε και γι αυτήν και για τους εαυτούς μας.
(στρεφόμενος προς την Φελλίνη)
Καθίστε παρακαλώ.
(Η Φελλίνη κάθεται. Στη Ζωή)
Εγώ είμαι που πρόκειται να σας αφήσω δεσποινίς Ζωή.

ΖΩΗ
Με τι; Δηλητήριο, κρεμάλα, γκρέμισμα, πιστόλι;..

ΦΕΛΛΙΝΗ
Αυτό μόνον έχεις να πεις- «Με τι;» Δε θα τον αποτρέψεις; Εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω-γι αυτό βρίσκομαι εδώ.

ΖΩΗ
Γιατί να τον αποτρέψω;

ΦΕΛΛΙΝΗ
Καλή είναι αυτή! Μα να τον αφήσουμε να πεθάνει;

ΖΩΗ
Κοπέλα μου, τριακόσια πενήντα δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει μέχρι σήμερα. Ένας ακόμα σε τι-ποιον θα πείραζε; ως για αυτοκτονίες, κάθε μέρα δεκαριές χιλιάδες αυτοκτονούν. Και οι αρρώστιες και τα δυστυχήματα σκοτώνουν περισσότερους. Λοιπόν τι;

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
(στη Ζωή, που όσο αυτή μιλούσε με την Φελλίνη αυτός παρατηρούσε προσεκτικά την Ζωή)
Νομίζω ότι μια τούφα από τα μαλλιά σου έχει ξεστρατίσει κοπέλα μου.
(σηκώνεται και απλώνει το χέρι του στα μαλλιά της Ζωής)

Μου επιτρέπεις…
(Η Ζωή κάνει ένα νεύμα αδιαφορίας για την παρατήρηση του Εριναστού. Καθώς ο Ερειναστός προσπαθεί να στρώσει τα μαλλιά της Ζωής μένει στο χέρι του ολόκληρη η περούκα που αποδείχνεται ότι η Ζωή φοράει, αποκαλύπτοντας μια κατάμαυρη, λεία επιφάνεια στο μέρος όπου πριν καλύπτονταν από την περούκα)

ΦΕΛΛΙΝΗ
(με αηδία)
Θεέ μου! Κι ήταν τόσο όμορφη κοπέλα…

ΖΩΗ
(ανέμελα και αδιάφορα)
Ήτανε δώρο ενός φίλου. Θα βρω κάτι άλλο πάλι.
(στην Φελλίνη, συνεχίζοντας την προηγούμενη κουβέντα)

Και ξέρεις πόσοι χάνονται με τα καράβια; Ο βυθός της θάλασσας δεν φαίνεται από τα κουφάρια τους.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
(στη Ζωή)
Καθώς βλέπω από εδώ που βρίσκομαι, το δεξί σου στήθος σαν να μπαινοβγαίνει σε κάθε σου κίνηση. (Πλησιάζει την Ζωή, που δέχεται αδιάφορα τις επεμβάσεις του Εριναστού, και της ανοίγει την μπλούζα. Στο άνοιγμά της φαίνεται όχι δέρμα, μα η ίδια συμπαγής και κατάμαυρη επιφάνεια όπως του κρανίου της, με πάνω της, στη θέση όπου έπρεπε να είναι τα στήθη της Ζωής, δυο ψεύτικα μαύρα στήθη. Ο Εριναστός βγάζει τα ψεύτικα στήθη και αμέσως μετά την μπλούζα. Δυο τρύπες μένουν στο συμπαγές μαύρο του στήθους. Η Φελλίνη σηκώνεται και οπισθοχωρεί τρομαγμένη)

ΖΩΗ
(στον εαυτό της)
Ω! χάλασαν όλα. Μα και τι να περίμενα μετά τόσον καιρό. Πρέπει να πάω για ανασύσταση όπως και να το κάνεις…
(στον Εριναστό, τελείως φυσικά, συνεχίζοντας την προηγουμενη κουβέντα τους)

Και γιατί θέλεις ν’ αυτοκτονήσεις;

(Ο Εριναστός δεν της απαντάει. Της λύνει την ζώνη και της κατεβάζει την πολύχρωμη φούστα. Φαίνονται μέση, γλουτοί, μηροί, κνήμες, όπως και πιο πάνω-μια κατάμαυρη επιφάνεια  Η Φελλίνη κραυγάζοντας φωνές φρίκης και τρόμου κρύβεται όπως μπορεί πίσω από τον Εριναστό. Ο Εριναστός κοιτάζει προς το πρόσωπο της Ζωής, το μόνο ανθρώπινο που έχει μείνει από ό,τι πριν ήταν η Ζωή. Την πλησιάζει βλέποντας προς αυτό.)

ΖΩΗ
(βλέποντάς τον, χωρίς προσπάθεια αντίδρασης, σιγά)

Θα φτάσεις λοιπόν ως εκεί;

(Ο Εριναστός σηκώνει το χέρι του ως το μέτωπο της Ζωής, πιάνει το υποτιθέμενο δέρμα από τη γραμμή που το χωρίζει από το μαύρο του κρανίου και το τραβάει. Το πρόσωπο της Ζωής αποδείχνεται πως ήταν μια μάσκα που μένει στα χέρια του Εριναστού, ενώ κάτω από αυτήν μένει η μαύρη επιφάνεια όπως και πιο πάνω, με τρύπες στη θέση των ματιών της μύτης και του στόματος, που μόλις η Φελλίνη και ο Εριναστός προλαβαίνουν να δουν, γιατί αμέσως μετά, μια δυνατή απόκοσμη κραυγή βγαίνει από το μαύρο που αντιστοιχούσε στο στόμα της Ζωής και την ίδια στιγμή βαθύ σκοτάδι καλύπτει το δωμάτιο. Η Φελλίνη κραυγάζει όλο και πιο δυνατά)

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ

(δυνατά)
Ησυχάστε!.. Ησυχάστε κυρία Σμιθ!
(Η Φελλίνη εξακολουθεί να στριγγλίζει. Δυνατά)
Σταματήστε!

(Οι φωνές της Φελλίνης χαμηλώνουν)

Κάπου έχω ένα κερί… νάτο, το βρήκα…

(ακούγεται ο ήχος ανάμματος ενός σπίρτου και το κερί ανάβει. Ότι είχε απομείνει από την Ζωή έχει εξαφανιστεί και μόνον τα ρούχα και η μάσκα της μένουν πεσμένα στο πάτωμα. Η Φελλίνη ρίχνεται στην αγκαλιά του Εριναστού κοιτάζοντας φοβισμένη γύρω. Ο Εριναστός απωθώντας ήρεμα την Φελλίνη απελευθερώνεται από το αγκάλιασμά της. Καθησυχαστικά)

Ησυχάστε κυρία Σμιθ. Όλα πέρασαν πια. Ξέρω, ήτανε φοβερό το θέαμα, για μια γυναίκα τουλάχιστον… Ηρεμήστε…
(Η Φελλίνη κοιτάζει γύρω στο δωμάτιο, ώσπου να βεβαιωθεί ότι όλα είναι όπως πριν εισβάλει η Ζωή σ’ αυτό)
Είστε καλλίτερα τώρα;

ΦΕΛΛΙΝΗ
(Ακόμα επηρεασμένη από τα προηγούμενα, σιγά)
Κύριε Μόρισον… τι φοβερό!..

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Αλήθεια φοβερό. Και νομίζω πως ύστερα απ’ αυτό δεν θα έχετε διάθεση για συνέχιση της προσπάθειάς σας, γι αυτό καλλίτερα θα ήταν να πηγαίνατε στο σπίτι σας. Εξάλλου πρέπει να ηρεμήσετε.

ΦΕΛΛΙΝΗ
(πάντοτε ταραγμένη)
Έχετε δίκιο. Μου είναι αδύνατο να σταθώ άλλο εδώ μέσα-με συγχωρείτε… Αν και θα ήθελα να σας πω κι εγώ κάποιες γνώμες μου… μα τώρα… Σας παρακαλώ κύριε Μόρισον, δώστε μου την ευκαιρία να σας μιλήσω κάποιαν άλλη μέρα…(παίρνει την τσάντα της από την καρέκλα και κάνει μερικά βήματα προς την πόρτα, προσέχοντας να πατάει μακριά από τα ρούχα της Ζωής)

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Να πάτε στο καλό. Μόνο όταν καλείστε από δω και πέρα σε παρόμοιες περιπτώσεις, επικαλεστείτε οποιαδήποτε επιχειρήματα, μόνο μην υποστηρίξετε με πάθος ότι η ζωή υπάρχει, ή πώς, αν υπάρχει, ότι είναι ωραία.

ΦΕΛΛΙΝΗ
Ούτε λόγος… Μόνο σκέπτομαι ότι θα κουβαλώ μέσα μου ολοζωής αυτή τη φρικτή γνώση, χωρίς να μπορώ να μιλήσω γι αυτήν σε κανέναν-ποιος θα με πίστευε…

(Δίνει το χέρι της, που ακόμα τρέμει, στον Εριναστό)

Δεν ξέρω τι να πω κύριε Μόρισον…Σας εύχομαι το καλλίτερο... Γεια σας.

ΕΡΙΝΑΣΤΟΣ
Στο καλό κυρία Σμιθ.
(Η Φελλίνη βγαίνει γρήγορα αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα πίσω της. Ο Εριναστός κλείνει την πόρτα και κατευθύνεται προς το τραπέζι. Σταματάει για λίγο και με το παπούτσι του αγγίζει τα ρούχα της Ζωής.)

Τουλάχιστον να φορούσε μαύρα…

(Παίρνει το πιστόλι στο χέρι του και με αργές και σίγουρες κινήσεις το κατευθύνει προς τον κρόταφό του ενώ ταυτόχρονα πέφτει η)

ΑΥΛΑΙΑ