ΞΕΡΟΝΤΑΣ

Αύριο, λέγαμε.

Όμως το αύριο δεν έρχονταν ποτέ.
Μόνο τα χτες έρχόνταν το ’να ύστερ’ από τ’ άλλο
όλο και πιο πυκνά
όλο πιο κοντινά
τόσο που δεν τα προλαβαίναμε
όπως οι εργάτριες στα εργοστάσια της ζαχαροπλαστικής
δεν προλαβαίνουνε να ντύσουν με χρυσόχαρτο
τα όλο και πιο γρήγορα που στέλνει η μηχανή
σοκολατάκια.

Διάφορες αλχημείες δοκιμάσαμε.
Να πούμε χτες το αύριο
να σβήσουμε τις νύχτες απ’ το χτες μικραίνοντάς το
να προχωρήσουμε πιο γρήγορα...

Όλα δειχτήκανε ανώφελα. Και τώρα
τα χτες μάς φτάσανε ως το λαιμό
και μόλις προλαβαίνουμε να πούμε
ό,τι ακόμα είναι να ειπωθεί
ξέροντας όμως τώρα πια
πως αύριο δεν υπάρχει.