ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Αν στην αισχρή δεν εγεννιόσουνα τη γη
Και  μες στην πόρνη  την Αμερική δε ζούσες
Οι αγνοί σου άσκοπα θα ευώδαν οι ανθοί
Κι άχρηστη  θαταν η ευλογιά που θα σκορπούσες.

Μα ο πλανήτης του Κακού σ'  έχει δεχτεί
Και ζεις στη χώρα που τη δέρνει η  Αδικία
Και  πνιγηρό έχει γύρω μας δίχτυ πλεχτεί
Από Εκμετάλλευση, Βασανιστήρια, Βία.

Και  τώρα τίποτα χαμένο δεν πηγαίνει
Από τα δώρα που η ψυχή σου ευωδά-
αυτά γι αέρα της η Ανθρωπιά ανασαίνει
Με κείνα νότες του τ'  αηδόνι  τραγουδά.

Τα’  ανθρωπινά σου έχουν όλα υψωθεί
Στη σφαίρα όπου το θείο Ανέσπερο μονιάζει
Κι όπως σε κείνα, και σε σένα έχει    δοθεί
Σε Φως η Χάρη σου το σκότος να τ'  αλλάζει.

Και μας θωρείς μ'  Ελέους μια Γλυκιά Ματιά
Και με το γέλιο σου Ιάματα μας ραίνεις.
Μιαν Αγκαλιά θερμή ανοίγεις και Πλατιά
Και τις Κραυγές του πόνου μέσα της σωπαίνεις.

Μιας Ασπιλης οι  τρόποι σου Ευγένειας πομποί
Μύστης μιας   ιλαρής λατρείας το πρόσωπό σου
Και Πονοκαταλύτρα ο Λόγος σου πομπή
Κι οι Λέξεις του στην έρημο σταγόνες Δρόσου.

Ω! Ετσι νάτανε Ωραίος ο θεός!
Ω! Ετσι ο κήπος νάτανε του Παραδείσου;
Ω! Ετσι του θανάτου νάτανε ο Κλοιός
Κι  έτσι εντός Του να μας έκλεινε μαζί Σου!

Σκόρπα τα Δώρα σου στον κόσμο μας Καλή.
Την οικουμένη κάνε Υποφερτή με Κείνα.
Σκόρπιζε την Αγάπη Σου την Απαλή-
Αυτή μας  έχει  ακόμα ζωντανούς, Χριστίνα.