ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ’Ν’ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΕΜΑΤΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!
(αφιερώνεται στον παππού μου τον Νίκο, γεννημένον το   1878, για το κοριτσάκι που αντάμωσε στου Παθή της Τρίπολης το 1946)

Ωραία πουν’ η αγάπη μου γεμάτη καλοκαίρι!
Δεμάτι το κορμάκι της και δρέπανο το χέρι
κι ο λίβας της ανάσας της δε στέλνει κατά μένα
τα ολόχρυσα μαλλάκια της μα στάχυα μεστωμένα.

Τα ποδαράκια της γυμνά σαν κρίνα σε γλαστρούλες.
Τα μπράτσα ολαξεσκέπαστα να καίνε τις καρδούλες.
Κι ο κόρφος της-α! ο κόρφος της!-δυο φρέσκες θημωνίτσες
μ’ ακόμα εντός τους τις μικρές πρωινές δροσοσταλίτσες.

Το φουστανάκι μια κολλά στο σώμα και με λιώνει
μια πλαταγίζει και πετά, μια πέφτει και διπλώνει-
βρε αγεράκι πονηρό τι πρόφαση ήβρες πάλι
για να χαρείς της θερινής κοπέλας μου τα κάλλη…

Ωραία που ’ν' η αγάπη μου τώρα το καλοκαίρι!
Σαν σε μιαν έρμη εκκλησιά το μοναχό αγιοκέρι.
Σαν πεταλούδα. Σαν ανθός. Σα νύφη στολισμένη.
Ωραία πουν’ η αγάπη μου στα θερινά ντυμένη!