ΕΒΡΑΙΟΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ!


Εβραίοι αδέρφια μου!
Χωρίς πατρίδα
Άστεγοι κάτω από τον ουρανό
Μόνοι στον κόσμο

Και ποιος θα δέσει τις πληγές σας;
Και τόπος ποιος καλόγνωμα θα σας δεχτεί;
Ποια πέτρα κάτω απ' τα πόδια σας δεν θα κυλήσει;
Ποιο σύγνεφο για σας
την καταιγίδα δε θα φέρει στα φτερά του;
Σε τόπο ποιον το σπίτι σας θα θεμελιώστε;
Σε μπαλκόνι δικό σας πώς χελιδόνι θα φωλιάσει;
Και πώς-πώς αδέρφια μου
θα ονομάστε ένα βουνό από το σχήμα του;

Τα ρυάκια την πορεία τους αλλάζουν
όταν τα πλησιάζετε διψώντας.
Ο αγέρας γύρω γύρω σας ένα κενό αφήνει-
δεν σας ξέρει.
Και το ψωμί πικρό-πέστε μου-δεν είναι όπου να
'στε
αφού δεν ψήθηκε στο φούρνο της πατρίδας;

Εβραίοι αδέρφια μου!
Βαθύ το χάσμα ανάμεσα καρδιάς και
χτύπου.
Τα βήματά σας δεν αφήνουνε στο χώμα
ίχνη.
Τα δάκρυά σας φρούδα πάν-ποιο χώμα να
τα πιει;
Και ξένα βλέμματα θωρούν τα μάτια σας
στης γης τους δρόμους.
 
Στου άπειρου το κρύο το ζοφώδες μόνοι.
Απ' το πρωί ως το βράδυ της ημέρας σας
και της ζωής σας μόνοι.
Για σας καμία καλημέρα.
Αμέτοχοι σ' όλα τριγύρω.

Ω! Ανθρωποτρόφα μοναξιά!
ΩΙ Μοναξιά γεμάτη φως!
Ω! Μοναξιά πέρα απ' τον ουρανό ανυψώτρα!
Ο ήλιος σάς φωτίζει όπως σκιές.
Όμοια η σελήνη απ' όπου κι αν τη βλέπετε.

Εβραίοι αδέρφια μου
από παντού,
παντού ξενιτεμένοι!
Εβραίοι αδέρφια μου, τίποτα δικό μας...
Εβραίοι αδέρφια μου, όλα δικά μας...

Η ειρήνη ανθεί μέσα στο πνεύμα μας.
Οι ρίζες της στον πόλεμο των άλλων.
Σημαίες, άρματα, τραγούδια,
μικρών παιδιών για μας παιχνίδια πια.

Κι αφού η γη μάς διώχνει ο ουρανός μάς
μένει.
Κι αφού το κάτω δεν μας θέλει, πάνω όλο
πάμε.
Κι αφού για τους ανθρώπους ξένοι,
για το θεό πολύ δικοί αλήθεια.

Και γι αυτό αδέρφια μου,
οι διωγμένοι εμείς,
τον δρόμο δείχνουμε.