ΑΧΩΡΙΣΤΑ

Πιο χωρισμένοι οι άνθρωποι
δεν ειν’ παρά στη ζήση.
Τι τσακωμοί αδιάκοποι!
Τι αβυσσαλέα μίση!

Πόλεμοι, διαζύγια,
δακρύβρεχτες υπάρξεις 
υπόγεια καταφύγια.
Λίγο τριγύρω αν ψάξεις 

Θα δεις ανθρώπους να ’χουνε
Τη μοναξά στη σκέψη
Και πάντοτε να ψάχνουνε
Καθείς τους να μισέψει

Και πια να ζει μονάχος του
αλάργα από τους φίλους
αλάργα από το πάθος του
κι από έρωτες βεβήλους.

Και έρχεται η χάρη σου
κρατώντας μία κάσσα
και το κυρτό δρεπάνι σου
τους κόβει την ανάσα-

κι έρχεσαι συ ω! Θάνατε
το χέρι σου απλώνεις
και όλους κι όλα αθάνατε
αχώριστα ενώνεις.