ΝΤΑΙΖΗ (ΜΙΜΗ)
      (Αμερική)

Όταν είχε φύγει εκείνη
έλεγα πως δε θα μείνει
στην καρδιά ούτε μια θέση
που αυτήν να 'χει στη μέση.

Κι έλεγα πως μακριά της
θα 'σβηνε ως και τ' όνομα της
...αν η μνήμη δε μ' εμπαίζει...
την έλεγαν... α! ναι-Νταίζη!

Είχε μάτια που τρελαίναν
σαν καλόβλεπαν κανέναν
είχαν φλόγα-ειχαν λάβρα
μα...τι χρώμα; Α! ήταν μαύρα.

Το ζεστό χαμόγελο της
το 'χε ανάγκη η ανθρωπότης-
απ' τη χάρη του αντλούσε
χάρη η Άνοιξη κι ανθούσε.

Όμως μόνοι θ' απαντήστε
αν να μάθετε ρωτήστε
πώς της έμοιαζαν τα χείλη
…ναι, μ' αδάγκωτο σταφύλι!

Και ακόμα έχω ξεχάσει
των μαλλιών της τ' άγρια δάση-
αν κοτσίδες τα 'χε κάνει
όταν μ' είχε ξετρελάνει

ή λυμένα τα 'χε αφήσει
και με είχε παραλύσει
τον κακόμοιρον εμένα-
τα θυμάμαι, ήταν λυμένα!..

Αξετίμητα στολίδια
τα γραμμένα της τα φρύδια
και τα μάγουλα σα ρόδα
και ανάσα που ευώδα.

Δόντια ίσα και κάτασπρα
που ελάμπανε σαν άστρα
μύτη λίγο σηκωμένη
δίχως να 'ναι φαντασμένη.

Στόμα χάρμα, σώμα ίσιο
και περπάτημα λαφίσιο
κι όταν 'μίλει λες αηδόνια
κελαδούσανε σε κλώνια.

Μα πώς έγινε έτσι ξάφνου
και ξανάρθανε κοντά μου
τα ζεστά κι αγαπημένα
μέλη που 'χα ξεχασμένα;

Η απάντηση είναι μία:
δεν θα ξέχναγα καμία
από κείνες τις εικόνες
κι ας επέρναγαν αιώνες.

Μόνο να! έπαιρνα θάρρος
να νομίζω πως το βάρος
της αγάπης μου για κείνη
λίγο ίσως ελαφρύνει

και πως ίσως αν τη χάσω
ίσως κάπως την ξεχάσω.
Μα εβγήκα γελασμένος
και ο κάθε αγαπημένος

της καρδούλας της ο χτύπος
πώς φοβάμαι τώρα μήπως
δεν ηχεί πλέον για μένα
πέρα 'κει στα μαύρα ξένα...