ΟΙ «ΠΟΙΗΤΕΣ» ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ...

 

Τα ωραία τ΄άνθη της ψυχής,της σκέψης τ΄άγια μύρα,

με σκουπιδιών τα βρώμισαν και ρύπων την πλημμύρα.

 

Οι «ποιητές» της Τρίπολης πιάνουν πουλιά στον αέρα-

αλλά πουλιά μη βρίσκοντας, πιάνουνε τον αέρα.

 

Οι «ποιητές» της Τρίπολης «ποιούν» με μαεστρία

τόσην, που ως και της Ποίησης, δυο κάνουνε τα τρία.

 

Οι «ποιητές» της Τρίπολης χιτοφασιστοφέρνουν

και ταγματασφαλίζουνε και προς τη χούντα γέρνουν.

 

Κι όταν ελεύθερη φωνή να τους μιλάει ακούνε,

τ΄αυτιά τους κλείνουν παρευθύς να μη τους μολυνθούνε.

 

Και «ποιητές» οι έρημοι αυτοαποκαλούνται,

κι «επαίνους» αγοράζουνε και για «βραβεία» πουλιούνται.

 

Και με βραβεία έχουνε άχρηστα γεμισμένα,

κουτιά, που αξίζουν πιο πολύ από τα βραβευμένα

 

Και ζουν στον κόσμο μέσα αυτόν που ψεύτικο έτσι χτίζουν

και, αν και σάπιοι ποιητικά, όλο και πιο σαπίζουν.

 

Και όταν κάποιος τα λυγρά γραφτά τους σατιρίζει

κι ότι «μυρίζουν», πει, αυτά,«κοτόπουλο με ρύζι»,

 

Τότε, πολύ «ποιητικά», τρεις απ’ αυτούς τον παίρνουν

Και στης Τεγέας το «ποιητικό» περίπτερο τον δέρνουν.

 

Κι επικροτούνε το πολύ ωραίο φέρσιμό τους

(που αν και κείνοι ήταν εκεί, θα ΄τανε και δικό τους),

 

οι ομο-«ϊδεάτες» τους και οι ομό-«τεχνοί» τους,

αφού δεμένοι ειν΄ μ΄ εκεινούς σαν κόλοι στο βρακί τους.

 

Κι η Τρίπολη τραβάει μπρος με τον σκοταδισμό της,

με τους ναζί της «ποιητές», τον «πατριωτισμό» της,

 

με φουστανέλλες, με τραγιά, με ήρωες, αμαλίες,

με τις φασιστικές του ΦΟΤ εκθέσεις κι ομιλίες,

 

με κοπροδόχο το ιερό του Καρυωτάκη σπίτι,

και με το Πνεύμα έρμαιο στα χέρια κάθε αλήτη.

 

Και, οι «ποιητές», που στέκι τους αντάξιο έχουν έβρει

στον ΦΟΤ, που ταίριαξε μ’ αυτούς σαν σκάφη με αλεύρι,

 

ποιούν, ποιούν, ξαναποιούν, ματαξαναποιούνε...

και θύουν, λεν, στην Ερατώ, μα, οι άθλιοι, την γ..ούνε.

 

 

Τα ωραία τ΄άνθη της ψυχής,της σκέψης τ΄άγια μύρα,

με σκουπιδιών τα σκέπασαν και ρύπων την πλημμύρα.