ΤΙ;

Να ΄χα ένα πάθος φορτικό σαν το πιοτί
τότε ίσως μπόρηγα να σε ξεχάσω.
Μα ούτε μακριά σου δε θα ησυχάσω.
Και όμως φεύγω. Και λοιπόν, που φεύγω τι;

Να ΄χα εγώ κλείσει της Πανδώρας το κουτί
Και μέσα να ΄χε μείνει το φιλί σου
Και το για με που θα ΄λιωνε κορμί σου....
Δεν το ΄χα. Φεύγω! Και να είχα μείνει τι;

Να ΄μασταν κάπου έτσι οι δυο μας ξαπλωτοί
Και γω μεγάλος να ΄μουν-συ μικρούλα
Και την πραμμάτεια μου όλη να ξεπούλαα...
Τώρα... χωρίς εσέ να τηνε κάνω τι;
              
Κι αν πεις οι πόθοι μου οι θρασείς οι ανείπωτοι,
βογγούν μες στου φευγιού μου τη βαλίτσα
καλώντας την ζεστή σου αγκαλίτσα.
Και τώρα πες μου εσύ: τι να τους πώ εγώ; ΤΙ;

Έλα μαζί μου. Του έρωτά μου οι λωτοί
που μια στιγμούλα δε θα σου απολείψουν
με λήθη ατέλειωτη θα σ΄ ανταμείψουν
για ό,τι άφησες για να ΄ρθεις-ξέρεις τι.

Τους δύο μαύρους κύκλους μου που ασορτί
Με τους δυο κύκλους σου τους άσπρους πάνε
Μακριά απ΄τους μεν οι δε δε θα πονάνε;
Τάχα με τι θα τους γελάσουμε-ΜΕ ΤΙ;

Αν η ζωή μας έμενε άγραφο χαρτί-
Θα πει ασυνάντητοι να ΄μασταν πάντα-
Θα ΄ταν καλά. Μα κάθε μια του πάντα
Εγράφτηκε άσβηστα. Κι αν φεύγω,σβήνω τι;

Να ΄χα ένα πάθος φορτικό σαν το πιοτί
τότε θα μπόρηγα να σε ξεχάσω.
Τώρα φαρμάκι αν πιω θα ησυχάσω.
Μα εις υγείαν να το πιω-ποιανού; Για τι;