ΣΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ


Την πέννα μου θέλω. Ποιος είπε πως μέσα
στ’ ανήλιαγα σκότη του χάους
δε θα ’ρθει μια αχτίδα φωτός να φωτίσει
τις μαύρες γραμμές πάνω στ’ άσπρο χαρτί
που σαν χωράφι το σπόρο προσμένει;

Οι σκέψεις θα μου είναι
πιο εύκολες τότε ακόμα
γιατί μες στο σκότος το αιώνιο,
χωρίς μιαν ελπίδα, πιο εύκολο θα ’ναι
να εικάσω το φως.

Και καπέλο ένα θάψτε μαζί μου
κι όλα τα χρειώδη για ένα ταξίδι
καθώς στους τάφους  βλέπουμε
των Αιγυπτίων και των Ινδών.

Για αιώνες έτσι θα επιβιώνω
μετά από τόσες
κρίσεις μηδενικές.