Επιτέλους κάποιοι με αγαπάνε στη γη επάνω.
Είναι οι ντελιβεράδες της πόλης μου.
Σήμερα κιόλας, ένας από αυτούς, σταμάτησε το μηχανάκι του φρενάροντας τα πίσω του αυτοκίνητα, λέγοντάς μου «Περάστε!» (απέναντι).
Ένας άλλος, ενώ καθόμουνα τις προάλλες βράδυ σε ένα παγκάκι, με πλησίασε και «Κάπου σε ξέρω εσένα… μένεις στην οδό τάδε αριθμός ταδε;»
Όταν του είπα ναι, μου αποκάλυψε ότι ήταν ντελιβεράς, και τώρα αναρρώνει από ένα τροχαίο που είχε εν ώρα της υπηρεσίας του.
«Είστε ο μόνος στην πόλη που δίνετε καλά λεφτά στους ντελιβεράδες» μου είπε.
Έκατσε δίπλα μου και συζητούσαμε για ώρα.
Μια συνήθεια από τον καιρό που ήμουνα στην Αμερική με έχει κάνει τόσο αγαπητόν στους αξιαγάπητους άλλωστε, σκληρά εργαζόμενους και γλίσχρα αμοιβόμενους ντελιβεράδες: η συνήθεια των αμερικανών να δίνουν δέκα τοις εκατό της αξίας της τροφής στους ντελιβεράδες, την οποία ακολουθώ και στην Ελλάδα.
Πού να ήξερα ότι αυτή μου η συνήθεια θα μου πρόσφερε αυτό το δώρο, που τόσο αλήθεια ανάγκη το είχα και τόσες δυνάμεις μου έδωσε!