ΜΩΡΩΜΑ
Αχ! Αν σου λέει μέσα από τα αναφυλλητά του ένα δεκατετράχρονο κουκλάκι πως αν μέσα σε πέντε λεφτά του γράψεις ένα ποιηματάκι που να του λεει γιατί, αν και την άφησε ο "κούκλος" του, δεν πρέπει να κλαίει τότε αυτό θα σταματήσει το κλάμα, ε! και να μην είναι κανείς ποιητής, γίνεται.
Κι αν έχει παρόμοιες ομοιοκαταληξίες η δεύτερη και η τρίτη στροφή, ας έχει, αρκεί που το ποιηματάκι πέτυχε το σκοπό του, και το δακρυομουσκεμένο μουτράκι ευθύς έλαμψε γελώντας, σαν όλανθος κήπος κάτω από τον ήλιο μετά τη βροχή.
Και πάει, ξεχάστηκε ο "κούκλος"!

Οι πεντάλεφτοι στίχοι:

ΓΥΝΑΙΚΕΣ
    
Για έναν "πρώην" κλαις. Κουτή!
Αυτά έχουν περάσει.
Για τα παλιά τα δέντρα τους
κλαίνε ποτέ τα δάση;

Οι κότες κλαίνε για τ' αυγά
που γίναν ομελέτα;
Το βράδυ κλαίει για την αυγή;
Κλαίει για το γάλα η φέτα;

Και σκέψου: όταν οι "πρώην" σου
θα φτάσουνε τους δέκα
για όλους αυτούς εσύ θα κλαις
κοτζάμου πια γυναίκα;