ΠΡΟΘΕΣΜΙΕΣ
(Στην Κολέτ)

Οταν τ’ αγρίμι θέλει να φωλιάσει
Καμιά είδες φωλιά να τ’ αρνηθεί-
Το έμπα της με κάτι να σκεπάσει
Και άστεγο τ’ αγρίμι να βρεθεί;

Ακράτηγα όταν το θολό ποτάμι
Στης θάλασσας χιμάει την απλωσιά
Είδες τη θάλασσα πίσω να κάμει
Στην άλογη του κατεβασιά;

Όταν η μέλισσα στ’ άνθος ορμάει
Σπρωγμένη από του πόθου το κεντρί
Τ’ άνθος ποτέ τα φύλα του σφαλάει
Το μέλι του εκείνη να μη βρει;

Ο έρωτας Κολέτ δεν περιμένει-
Σαν ορθωθεί παμφάγος κι ερυθρός
Κάθε "αργότερα" τόνε πεθαίνει-
Η λέξη "αναμονή" φριχτός του εχθρός.

Του Ερωτα ο Καιρός είναι το «ΤΩΡΑ"
Τ’ «ΑΜΕΣΩΣ» είναι του Ερωτα ο Καιρός.
Είναι το «ΠΑΝΤΑ» του Ερωτα η Ωρα
Το «ΝΑΙ» ο μπροστάρης του ο φλογερός.

Θεός κι ο Ερωτας-και όταν λάμψει
Όλβιος ο που τη λάμψη θα δεχτεί
Κι ίδια και κείνος σα θεός θ’ ανάψει
Να κάψει ό,τι έχει ορεχτεί.

Κι όποιος προσμένοντας-τι ποιός τον ξέρει-
Του έρωτα δε δρέψει τη χαρά
Αυτός ένα σβησμένο είν’ αστέρι
Κι είναι θεός με δίχως ιερά.

Ζωή Κολέτ δεν είναι η σπουδή μας-
Το ξύπνημα-το κοίμισμα-η δουλειά-
Του Ερωτα οι στιγμές μόνη ζωή μας-
Ζωή μας μόνο τα θερμά φιλιά.
 
Ζούμε μονάχα σα μας έχει ο Ερως.  
Τις άλλες ώρες είμαστε νεκροί.
Κι αφού-αλί-σχεδόν είμαι πια γέρος
Έκανες τη ζωή μου πιό μικρή

(Λος Άντζελες)