Κι αν δεν είναι κείνη που ονειρευόμαστε

Κι αν δεν είναι κείνη που ονειρευόμαστε
Μέσα σε κρίνα κι αγριόμηλα
Μιαν άλλη γαλήνη δώσε μας-όποια να ’ναι.
Του σκοταδιού ακόμα και της λησμονοιάς.

Γδάρθηκαν τα πόδια στ’ αγριόχορτα.
Η ψυχή μας παραδέρνει από ξένο σε ξένο.
Οι νύχτες ανάστερες και ασέληνες έρχονται.
Περιδίνιση ανώφελη και οδυνηρή όλα είναι.
Να κρατήσουμε τίποτα δεν μπορούμε. Και ό,τι
Απ’ αρχή έχουμε, δικό μας δεν είναι.

Διασκορπισμένοι στα πράγματα μένουμε.

Τα μάτια που βλέπουν μακριά θα μας δώσεις;
Την αίσθηση θα μας αξιώσεις που εννοεί;
Από το είδωλό μας θα μας απαλλάξεις;