Ισορροπεί σαν ακροβάτης χρόνια τώρα

Ισορροπεί σαν ακροβάτης χρόνια τώρα
Πάνω στο σχοινί ανάμεσα ζωής και θάνατου
Τη βέργα του ζυγιάζοντας-
’πιδέξια μιας και ακόμα βρίσκεται κει πάνω.

Να κοιτάξει κάτω δε γίνονταν
Χωρίς τον κίνδυνο να πέσει. Μόνο τώρα
Που καλός ισορροπιστής ένιωσε
Έσκυψε κι είδε:
Ούτε ζωή ούτε θάνατος.

Τώρα περπατεί στο τεντωμένο σχοινί πάνω
Σαν σε πλατεία συμπαγή και στέρια
Χωρίς την άσκοπη
Κι οδυνηρή φροντίδα αποφυγής της πτώσης.

Κι έτσι θα σεργιανάει πέρα δώθε
Απ’ του σκοινιού τη μια άκρη ως την άλλη,
Ώσπου να δει
Πως ούτε αυτό υπάρχει.