Τον συνεπαίρνουν θύελλες

Τον συνεπαίρνουν θύελλες
Που από το αίμα του μέσα ξεκινούν.  
Στα μάτια του εμπρός
Πέπλα μύθων απλώνονται
Που σαν διάφανοι καθρέφτες
Όλα παραμορφώνουν.

Τα μικρά και ευτελή
Μεγάλα και σιβαρά έτσι γίνονται
Και όπως δράκοι ορμούν και τον σπαράζουν.

Μια λέξη που σε κάποιον είπε, ένα
-δικαιολογημένο άλλωστε-
Αργητό προσώπου του αγαπητού το βράδυ
Του σύμπαντος αλλάζουν τη μορφή
Και καταιγίδας πρόσωπο της δίνουν.

Και το βήμα το σωτήριο να κάνει-πίσω
Από καθρέφτες κι από πέπλα να βρεθεί-
Απ’ το θολό μυαλό του διόλου δεν περνάει.