ΚΑΘΟΤΑΝΕ ΣΤΗ ΣΚΑΛΑ
               ή
  Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ
                 ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ



Το παιδικό σου στήθος...η αλαφρότη
έτσι απαλά ως ήσουν καθισμένη
στα ολόλευκα σκαλιά...η αθωότη
που στη ματιά σου έφεγγε... την ξένη...
    
Στη θέα σου η ανάπνια μου κομμένη.
Παραλυμένη η αντρίκια μου σκληρότη.
ψυχής πνοή στις σάρκες μου δε μένει.
Τα μαύρα μέσα μου χυμήσαν σκότη.

Φεύγω. Μιαν άνιση κέρδισες μάχη-
τα όπλα όλα το κορμί σου τα ΄χει.
Φεύγω. Η Γυναίκα μέσα σου ας γιορτάσει-
εσκότωσες τον άντρα που ΄χεις πλάσει.
Φεύγω. Καθώς το θέλησες εγίνει:
ένας νεκρός την πόλη σου αφήνει.