SIESTA
Vincent Van Gogh

Βουνά υψώνονται τα στάχια
κομμένα πια και στοιβαγμένα.
σα χρυσωπά φαντάζουν βράχια
σε χρυσοπέλαγο ριγμένα.

Στη σκιά που ρίχνουν τα δεμάτια
δυο δουλευτές έχουν ξαπλώσει
και στα κλεισμένα τους τα μάτια
βαρύς ο ύπνος έχει απλώσει

Ο άντρας ύπτιος με βαλμένα
τα δυο του χέρια προσκεφάλι.
Dίπλα τα δρέπανα αφημένα.
Tου θέρου μέσα τους η ζάλη.

Στο άλλο πλάι του εκείνη
σχεδόν πρηνής, σκυφτή λιγάκι
και προς το μέρος του να κλίνει
 τ’ ωραίο της το κεφαλάκι.

Αυτή σεμνή κι υποταγμένη-
αυτός αφέντης και δεσπότης
άραγε τέτοια ταιριασμένη
ζωή να ζει και στ’ όνειρό της;..