ΘΑΝΑΤΕ…
(Λος Άντζελες, 1987, Ντόρα)

Ασε για λίγο τη Ζωή ανέμελη να παίζει
Και, Θάνατε, έλα κάθισε σε τούτο το τραπέζι.
Θα πιώ μαζί σου-κι όταν πιω -κι όταν καλά μεθύσω
Χάρισμα ένα Θάνατε θέλω να σου ζητήσω.

Είμαστε φίλοι καρδιακοί, φίλοι αγαπημένοι.
Με τη Ζωή είμαστε κι οι δυό καθείς μας μαλωμένοι.
Μα απ’ το πορτάκι της βαριάς πόρτας με τις αμπάρες
Κάνει χατίρια αυτή σε σε κι εσύ της κάνεις χάρες.

Και να ποιά χάρη εγώ ζητώ φίλε μου από σένα.
Ένα κορίτσι αγάπησα εδώ που ζω στα ξένα.
Μα έτσι γέρος που ειμ’ εγώ κι εκείνη είναι μικράκι
Μ’ έχει ποτίσει μοναχά η αγάπη αυτή φαρμάκι

Θέλω λοιπόν απ’ τη Ζωή, πες της, όχι άλλα δώρα,
Μα ένα έρωτα φιλί να μου χαρίσει η Ντόρα.
Και αν μαζί μου συ γελάς δε θα γελάσει Εκείνη-
Ξέρει η Ζωή από καημό που ανάβει και δε σβήνει.

Για μιά στιγμή ας θυμηθεί πως η ίδια έχει βάλει
Μέσα μου ετούτη την καρδιά που τώρα έτσι πάλλει,
Ότι Εκείνη έπλασε τα μάτια που με λιώνουν,
Αυτή τους πόθους τους αψιούς που μέσα μου πυργώνουν.

Και η Ζωή θάχει από με γι αντάλλαγμα ότι θέλει.
Κι αν μου ζητήσει ζάχαρη, εγώ της δίνω μέλι.
Κι αν θέλει μιάν ημέρα μου της δίνω τη ζωή μου.
Κι αν μου ζητήσει το κορμί της δίνω την ψυχή μου.

Αυτά έχω φίλε να σου πω σα ζαλιστώ απ’ το πιόμα
Κι ας είσαι αφιλόκερδος, μάθε και τούτο ακόμα:
Όταν πεθάνω θα κρατάς μες στην πλατιά σου χώρα
Ευτυχισμένο ένα κορμί αν με φιλήσει η Ντόρα.