ΤΟ ΚΟΥΚΙ
(Λος Άντζελες, 1987, Ντόρα)
 
Μου πρόσφερες πασίχαρη ένα κούκι
"Ί'ο έφτιαξα εγώ" μούπες "σ’ αρέσει;"
Αμέσως το κατάπια μονοκούκι
Και ψίχουλο δεν άφησα να πέσει

Στα χέρια σου, λογιάζω, τα κρινένια
Η ζύμη του για ώρα θα χτυπιόταν
Και σκέφτομαι, μαρτύρια Κολασένια
Θα γνώρισε το έρμο όταν ψηνόταν.

Αλύπητα κι εμένα με χτυπάει
Του πόθου μου για σένα το μαστίγιο
Και πύρινη ρομφαία μου τρυπάει
Τις σάρκες. Και δεν έχω καταφύγιο.

Ο Ερως, αχ, κι εμένα ας με προσφέρει
Στο Χάρο (το που μου ’μεινε λιμάνι)
Κι έτσι κι αυτός στο στόμα του ας με φέρει
Και μιά χαψιά του αμέσως ας με κάνει.