ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΗΣ
(HUGHES MARET, CAL,11-11-91)

Θεέ όταν στης Κόλασης
Τις φλόγες θα με ψήνεις
Και άφατη αγαλλίαση
Στη θεότη Σου θα δίνεις,

Σε μένανε τον άπιστο
Το πνεύμα Σου το πράο
Ας κάνει μιά τουλάχιστο
Χάρη που του ζητάω.

Τη μνήμη άσε αθάνατη
Στου θάνατου τη χώρα
Και να θυμάται κάνε τη
Σαν σήμερα τη Ντόρα.

Μου γέλασε εσήμερο
Κε τέτοιο ένα γέλιο
Που μπρος του ειν’ εφήμερο
Το θείο Σου Ευαγγέλιο.
 
Καθώς τριγύρω έψαχνα
Για μιά κενή θυρίδα
Με είδε μπρος της άξαφνα
Και άξαφνα την είδα.
 
Έλαμψε σα μ’ αντίκρισε.
Τα μάτια της φωτίσαν
Το στόμα κι αν δε μίλησε
Μα όλα της μιλήσαν.

Κι ας τόκανε γιατ’ ήθελε
Κάποια από μένα χάρη
Το γέλιο αυτό της ήτανε
Γιά με μαργαριτάρι.

Το γέλιο αυτό γιά χάρισμα
Θέλω και τίποτ’ άλλο.
Στον Άδη αυτό αγλάισμα
Θάναι για με μεγάλο.

Μ’ αν τ’ Ανθος του Παράδεισου
Αυτό Συ δε μου δώσεις,
Τη μέγιστη τη χάρη σου
Αλλιώς ας εκδηλώσεις:

Λίγα από τα νάματα
Που κλείνει τα μεγάλα
 Πάρε του και σε πράγματα
Δώστα Θεέ μου άλλα.

Ετσι εκεί το γέλιο της
Δε θα μου λείψει τόσο
Κι αν ναι, με άλλο κάτι
Θα το αναπληρώσω.