ΝΑ ΣΥΡΘΕΙΣ

Βγάλε τα βέλη σου Έρωτα
βγάλε και τη φαρέτρα
και στων δασών σου θάψε τα
βαθιά την κρύα γη
και πανω από τον τάφο τους
μία μεγάλη πέτρα
βάλε, στου σκούρου χώματος
τη φρέσκια την πληγή.

Και τα φτερά σου πέτα τα
Και περπατώντας σύρε
και στου Μορφέα τ’ όμορφο
βασίλειο σα βρεθείς 
μπροστά του την αγέρωχη 
την κεφαλή σου γείρε
χάμω, εκεί, στα πόδια του
σ’ αξίει να συρθείς. 

Σε μένα αφάνης άχρηστος
δε μου ’δωσες Εκείνη 
ανίσχυρα τα βέλη σιυ
φανήκαν τα γλυκά
τα δώρα τα μαγιόπλαστα
που το κορμί της κλείνει
μον’ ο Μορφέας έφερε
σε με τα ιδανικά.