Να ήτανε, Γαλήνη, αφήνοντας τη θάλασσα

Να ήτανε, Γαλήνη, αφήνοντας τη θάλασσα
Και σε μάς τους στεριανούς να έρθεις!
Σε μάς που κύματα άλλα μάς τινάζουν
Όχι σε κύμα πάνω άλλο
Μα σε άλλη θάλασσα κάθε φορά.

Να ’ρθείς, κόρη του Αμίλητου και του Ησυχασμένου
Και να σταθείς Ολόκληρη και Δυνατή κοντά μας.

Στον ώμο σου ν’ ανέβουμε τον υψηλό
Και συ,
Ακίνητη,
Να μάς πηγαίνεις και να μας πηγαίνεις
Πάνω στο άβαθο το αυλάκι
Που η βούλησή σου, με μυστικές
Που εσύ μόνο γνωρίζεις
Προσταγές
Αθώρητο για μάς, ανοίγει.

Γαλήνη! Πολυαγάπητη Νητηϊδα! Αρκετά
Τους τολμηρούς ναυτικούς εφίλησες. Έλα
Και τους ταραγμένους εμάς
Να γαληνέψεις.