ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΑ
2014
Σήμερα Παρασκευή, βγήκα για φόρτιση των ηλεκτρικών μου συσσωρευτών.
Απόγεμα ανοιξιάτικο. Ήλιος αλλά και λίγο κρύο μαζί ακόμα. Αρκετοί έξω, να απολαμβάνουν όση ευχαρίστηση μπορούν. Στο δρόμο με τα δέντρα βλέπω σε ένα παγκάκι έναν μπαμπά με τα δύο παιδάκια του. Ένα κοριτσάκι τριών περίπου ετών καθιστό δίπλα στον μπαμπά του στο παγκάκι και ένα αγοράκι μέχρι τεσσάρων ετών, όρθιο δίπλα του, προσπαθώντας να βγάλει κάτι φαγώσιμο από μια σακουλίτσα που κρατούσε. Ο πατέρας το συμβουλεύει: μη το βάλεις στο στόμα σου γιατί δεν έχεις πλύνει τα χέρια σου. Και γρήγορα γρήγορα το μικρό κοριτσάκι, σοβαρό μέσα στο κόκκινο φουστανάκι του, ολοκάθαρο, λαμπερό, χαριτωμένο, γυρίζοντας στον μπαμπά του τον ενημερώνει περήφανα και όλο σοβαρότητα δείχνοντάς του τα χεράκια του: εγώ τα έχω πλύνει. Και ξαναγυρίζει μπροστά του.
Αυτή η αθώα φωνούλα, αυτή η όλο αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα δήλωση, η σιγουριά ότι έχοντας πλύνει τα χεράκια του έχει εξασφαλίσει ένα μεγάλο κομμάτι της αγάπης του μπαμπά, αυτή η άδολη, αυθόρμητη γνωστοποίηση της εκτέλεσης της υποχρέωσής του, που, φως φανερό το έκανε άξιο όλης της λατρείας του σύμπαντος και της προστασίας του από κάθε τι, αυτή η αθώα αναφορά, έκανε κι εμένα συμμέτοχο της αγαθότητας που εξέπεμπε και αμέσως οι μπαταρίες της δυνατότητάς μου για ενέργεια τουλάχιστον τριών ημερών, γέμισαν. Ήμουν κι εγώ πια το ίδιο προστατευόμενος του ίδιου Σύμπαντος.
Πήρα το δρόμο για το σπίτι.
Γυρίζοντας να σου και ο Αλέξανδρος πάνω στο ποδήλατό του- το παιδί της Φλώρας. Η Φλώρα, αλλοδαπή, από τις χώρες του πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που σημαίνει άνθρωπος άδολος, αθώος, ολιγαρκής, με μια λέξη άνθρωπος. Μου συγυρίζει το σπίτι κάπου κάπου.
Όμοιος και ο Αλέξανδρος, που η φιλία μου με την οικογένειά του είναι σίγουρος ότι του επιτρέπει να μου μιλάει σαν τουλάχιστον σε συνομήλικο φίλο. Κάτι που με διασκεδάζει και το επιδιώκω, γιατί με μεταφέρει για λίγο στον κόσμο τους, τον αθώο, τον απλό, τον απονήρευτο, τον κόσμο τους της «συντροφικότητας» θα έλεγα.
Κουβέντα και μαζί του. Τον ρωτάω για το σχολείο του, αλλά αυτός το γυρίζει σε κείνο που τον ενδιαφέρει,
«Έχω πέντε γκόμενες κυρ-Γιώργο. Χτες ήμουνα με μία και τη γ… πέντε φορές. Μετά κοιμήθηκα μέχρι τις δέκα. Μήπως δεν κάνει τόσες φορές κυρ-Γιώργο εσύ που είσαι και γιατρός;..»
Πιο πέρα να και ο υπαίθριος λουκουμαδοποιός και λουκουμαδοπώλης. Μου ανάλυσε την οικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας. Τον εκτιμώ πολύ γιατί αν δεν τον είχαν εμποδίσει οι περιστάσεις να σπουδάσει, με το μυαλό που έχει θα γινόταν άριστος σε ό,τι, όσο μεγάλο κι αν είχε καταπιαστεί.
Αυτό θα πει γέμισμα μπαταριών. Τόσο που για να τις μεταφέρω ως το σπίτι άδειασα λίγο από το φορτίο τους.