Μ’ ΑΡΕΣΕΙΣ
(Λος Άντζελες, 1987, Ντόρα)
Πριν από σένα βέβαια κει που θα πάμε όλοι
Θα πάω. Και καλλίτερα γιά υα σού ετοιμάσω
Το που σε τέτoιο λούλουδο ταιριάζει περιβόλι-
Το σπίτι σου nα φκιάσω.
Από καθάριο μάρμαρο ντυμένο με πετράδια
Ενα πυργί θεόρατο θα χτίσω να χωράει
Οσα μαζί σου άδοτα φέρνεις φιλιά και χάδια
Και να σού τα φυλάει.
Στο πιό κρυφό το δώμα του, μ’ ασήμι και χρυσάφι
Γεμάτο με πρωινιάτικες λαμπρές σταγόνες δρόσου
Κοχύλι ένα γιγάντινο θα βάλω που ν’ αστράφτει
Να παίρνεις το λουτρό σου.
Αμέτρητα λευκόφτερα μικρούλικα αγγελάκια
Να στέκουν πάντα δίπλα σου υπηρέτες σου ορίζω
Και θα τους βάλω και καρδιά μέσα στ αγνά στηθάκια
Για να σε ξεχωρίζω.
Σκόνες, πομάδες και μικρά του κάλλους εργαλεία
Στο μπουντουάρ σου το κομψό θα ’χω εκεί να μένουν
Τη δίψα τους γιά μάθηση και γιά φιλοκαλία
κοντά σου να χορταίνουν.
Κι ένα πουλάκι που στης γης τα μέρη δεν υπάρχει
Θα βάλω μες στον κήπο σου για να μπορείς μαζί του
Να κουβεντιάζεις, και αυτό το μίλημά σου να ’χει
Για μέτρο στη φωνή του.
Και ’γώ, χωρίς πιά διαφορά να έχουμε στα χρόνια
Θα κανονίσω να ’χω εκεί άλλες με σένα σχέσεις…
Αν βέβαια ειν’ όπως εδώ τα μέτρα τα αιώνια
Και αν κι εκεί μ’ αρέσεις.