ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ
(Λος Άντζελες, 1987, Ντόρα)

Το Σύμπαν όλο είσαι εσύ
Οι Γαλαξίες στην ποδιά σου
Με το γλυκό μεθάν κρασί
Που έχει η αγκαλιά σου.

Αστρα, σελήνη και χρυσοί
Λαμπροφλογάτοι ήλιοι
Εχουνε όλα μαζευτεί
Στα δυό γλυκά σου χείλη.

Μέσα στα χέρια σου τα δυό
 Κόσμοι πεθαίνουν, ζούνε.
Μες στης φωνής σου τον αχό
Αγγέλοι τραγουδούνε.

Και το μελένιο σου κορμί
Ειν’ η πηγή των Πόνων όλων
Που κατακλύζουνε μ’ ορμή
Και κατακαίν τον νου μου όλον.

Τα όντα κλέβουνε ζωή
Από τους ήλιους των ματιών σου
Κι είναι γι αυτά τερπνό πρωί
Το γλυκανάσασμα τo αβρό σου.

Και μες στο νάμα τ’ αρμυρό,
Μες στου αίματός σου την κραιπάλη
Ενα μικρό μόριο κι εγώ
Στη σκυθρωπή του μέσα ζάλη.

Πως να μη σ’ έχω για Θεό
Πως να μην ειμ’ εγώ σου λάτρης
Πως να μην είμαι όπου βρεθώ
Υμνων για σένα μέγας ψάλτης…

Και πως εγώ χρυσέ θεέ
Που ’χεις ιερό σου την COVELLO-
Πως να ξεφύγω από σε;
Μα κι αν μπορούσα, δεν το θέλω.