ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ
(Λος Άντζελες, 1987, Ντόρα)

Eισ’ αφίλητη ακόμα
Και αυτό μου επιτρέπει
Γιά τ’ ωραίο σου το στόμα
Να ταιριάζω ό,τι πρέπει

Οχι άνοστα φιλάκια
Που λησμόνια δε σου δίνουν
Οχι εφήμερα φιλάκια
Που τον πόθο δε σου σβήνουν,

Μα φιλιά που σαν τελειώνουν
Δε σ’ αφήνουν πιά καμία
Από κείνες που σε λιώνουν
Που σε σβηούν επιθυμία.

Και μου λεει η φαντασιά μου
Όπου τ’ άτια της καλπάζουν
Οτι μόνο τα φιλιά μου
Στα χειλάκια σου ταιριάζουν

Μα βεβαίως ουτοπία
Θα μετρούσε να τολμήσω
Κάτι περ’απ’ τη φιλία
Από σένα να ζητήσω.

Κι έτσι έχω να στριμώξω
Στον τορβά με τα κρυμμένα
(Τι πολλά έχω να διώξω!)
Και τον πόθο μου γιά σένα,

Και ανίσχυρα τη χάρη
ΙΙου σκορπίζεις να θαυμάζω
Και ενώ είμαι λιοντάρι
Σαν αρνάκι να βελάζω

(υπόλοιπο χαμένο)