ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΙΩΝ

Γιατί όλη αυτή η αγάπη που εκδηλώνουν ειδικά για το παιδί οι άνθρωποι;
Ακούς,από δημοσιογράφους ας πούμε: «…πέθαναν τόσοι…» (και συνεχίζουν ξαφνικά λυπημένοι) «…και αναμεσά τους κι ένα παιδί…»
 Ή: «…σκότωσε τη γυναίκα του…» (λύπη) «…και μάλιστα μπροστά στα μάτια του πεντάχρονου παιδιού του…»
Και άλλα παρόμοια.
Τόσοι άλλοι που σκοτώθηκαν δεν λογαριάζονται;
Γιατί η ειδική αναφορά στο παιδί;
Επειδή είναι μικρό;
Και λοιπόν;
Οι μικροί δεν υπόκεινται στους ίδιους κινδύνους με τους μεγάλους;
Για μα μην πούμε ότι το παιδί στάθηκε τυχερό που πέθανε επειδή δεν θα γνωρίσει τη δυστυχία.
Και τι διαφορά έχει ένα έγκλημα μπροστά σε ένα παιδί, από ένα άλλο μπροστά σε έναν σαραντάρη ή εκατοστάρη;
Το παιδί θα πάθει ψυχολογικό τραύμα;
Γιατί-ο μεγάλος δεν θα πάθει;
Μα το μικρό παιδί θα πάθει ψυχικό τραύμα που θα το κουβαλάει μια ζωή!
Ο μεγάλος δεν θα το κουβαλάει;
Ή περιμένει το παιδί να πάθει ψυχικό τραύμα από κάποιον μεγάλο που θα το χτυπήσει ή θα το μαλώσει ή θα σκοτώσει κάποιον μπροστά του; Τόσα και τόσα που βλέπει και ακούει γύρω του το παιδί κάθε μέρα δεν του δημιουργούν ψυχικά τραύματα όπως δημιουργούν και σε τόσους και τόσους ενήλικες;  
Ή μήπως τα παιδιά που πεθαίνουν, όταν χαθούν χάνεται μαζί τους κάτι που έτσι το στερείται η ανθρωπότητα;
Τι θα ήταν αυτό που δεν ξεχειλίζει στα άλλα παιδιά ή στους μεγάλους;
Μήπως περιμέναμε κάτι καλό για τους ανθρώπους από τα παιδιά που σκοτώθηκαν;  
Ίσες πιθανότητες δεν υπάρχουν να κάνει καλό ή κακό ένα παιδί όταν μεγαλώσει, όπως κάνουν οι ήδη μεγάλοι που κάποτε ήταν παιδιά;
Και ο Αλ Καπόνε δεν υπήρξε παιδί;
«Μα τα καημένα δεν τα λυπάσαι;»
Τα λυπάμαι όσο και έναν γέρο.
Άνθρωποι και οι δυο.  
Λοιπόν; Γιατί αυτή η ιδιαίτερη αναφορά στα παιδιά; Και γιατί αυτή η πλαστή ή (για να μη σας θίξω) η τόσο εύκολη και με το αζημίωτο θλίψη για το πάθημα ή για το θάνατο ενός παιδιού;
Από τον κορωνοϊό μέσα σε ένα χρόνο πέθαναν δύο εκατομμύρια άνθρωποι.
Και έχει αναστατωθεί η οικουμένη.
Την ίδια χρονική περίοδο πέθαναν από πείνα εννέα εκατομμύρια διακόσες είκοσι πέντε χιλιάδες παιδιά.
Πού είναι εδώ η ευαισθησία των οδυρομένων για ένα ψυχικό τραύμα ή για τον θάνατο ενός παιδιού;
Μας ενοχλεί ότι βλέπουμε να γίνεται μπροστά στα μάτια μας μόνο;
Τόσο κοντόφθαλμοι;

«Να προσέχουμε τα παιδιά».
«Να μην κακομεταχειριζόμαστε τα παιδιά».
«Να μην χτυπάμε τα παιδιά»!
«Να κάνουμε ό,τι θέλουν αυτά».
Γιατί όλα αυτά;
«Επειδή είναι μικρά.»
Και λοιπόν;  Και οι μεγάλοι είναι μεγάλοι.
«Τα καημένα, είναι τόσο αθώα…»,
Οι μεγάλοι δεν είναι;
«Είναι το μέλλον μας…»
Και οι μεγάλοι είναι το παρελθόν μας-λοιπόν;
 Γιατί να διαλέγουμε να καλοέχουμε τους μεν και να μην υπολογίζουμε τους δε;
Μήπως όταν μεγαλώσουν δεν θα γίνουν «κακά» κι αυτά τα σημερινά παιδιά;
Και μήπως δεν είναι η αιτία, όντας ακόμα παιδιά, βασανισμού και ενόχλησης των άλλων;
Αν υπήρχε περίπτωση με την προσοχή μας στα παιδιά να φτιάχναμε μια καλύτερη κοινωνία, τότε ναι.
Μήπως όμως οι περισσότεροι από τους μεγάλους κακοποιούς που γνώρισε η ανθρωπότητα δεν ήταν κάποτε παιδιά;
Και μάλιστα πολλοί από αυτούς δεν μεγάλωσαν με περισσή φροντίδα;
Να καλοέχουμε λοιπόν τους βασανιστές, τους κλέφτες και τους δολοφόνους γιατί;