ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Κατάληψη! Κατάληψη!

Να κλείσουν τα σχολεία
Που σάς κρατούν αγράμματους!
Πού είναι τα βιβλία
να πιείτε από το νάμα τους;

Πού είναι οι δασκάλοι
με γνώσεις στο κεφάλι;
Πού είναι οι αίθουσές σας
οι ωραίες και καθαρές σας;

Πού είναι το παιχνίδι;
Πού η ανεμελιά σας-
το θείο σας στολίδι !-
πού η ζεστή φωλιά σας;

Πού η μεγάλη αυλή σας
να τέρπει την ψυχή σας;
Πού είναι η χαρά σας;
Πού-πού τα όνειρά σας;

Χάθηκαν-πάνε όλα
τα ωραία και φεγγοβόλα!
Από εσάς τα πήραν-
στη λάσπη τα εσύραν!

Και βίλλες εγινήκαν,
σε τράπεζες εμπήκαν
και γίνανε πισίνες
κι ερώτων λάγνων κλίνες:

αντί να γίνουν τόποι
για νέο και παιδί,
μεγάλων γνεντοκόπι
εγίναν και χλιδή.

Σε  σπίτια υπουργών
απάνθρωπων κι αισχρών-
εκεί είναι τα σχολειά σας
κλαμένα και μακριά σας.

Πίσω ξανά σεις πάρτε τα!
Με πάθος διεκδικείστε
αυτό που σας στερήσανε!
Και φειδωλοί μην είστε:

σε όποια πράξη ενάντια τους
σας σπρώχνει η θεία ορμή σας,
οι αδικημένοι όπου γης
παλεύουνε μαζί σας.

Κατάληψη! Κατάληψη!
Κι εκείνη αν δε φτάσει,
τότε το χέρι σας, Καλοί,
μαχαίρι! όπλο! ας πιάσει!

Τον λιόντα , μον’ του κυνηγού
η σφαίρα θα τον χάσει.
Τα ξόανα τότε ειν΄άχρηστα
‘ενας ο Θεός: Η ΔΡΑΣΗ!

Της Νίκης το συντρόφεμα  
φίλοι για να κερδίστε
Δε θέλει κανακέματα
και γλύψιμο όπου φτύστε.

Δε θέλει «σας παρακαλώ»,
δε θέλει «ελεήστε!..»
Θέλει έργα. Θέλει πόλεμο.
Θέλει ζωές να σβήστε!

Θέλει στα μάτια φλόγισμα!
Θέλει στο χέρι αξιότη!
Θέλει την άκρατην ορμή
της νιότης σας την πρώτη!

Θέλει αλήθειες να ειπωθούν-
αλήθειες που ν’ αστράψουν
και κάθε σάπιο και μιαρό
αλύπητες, να κάψουν.

Ελεύτεροι να ζήσετε!-
κι αυτό το κάνει ο αγώνας!
Αν όχι, σκλάβους θα σας βρει
κι ο άλλος ο αιώνας.

Στεφάνια αν θέλετε χρυσά
η Δόξα να σας πλέξει,
δεν είναι «ζητιανέψετε»,
«αρπάξτε!» είναι η λέξη!

Κανόνες που θεσπίσανε
οι φαύλοι αν ακλουθάτε,
μες στο τσουβάλι τους δετοί
για  πάντα θα μετράτε.

Ή μαθητής ή φοιτητής
η ώρα σου έχει έρθει-
και πια-κι ας θες-δεν κρύβεται
η ιερή σου μέθη.

Το κράτος τους συθέμελα
να τρέμει αν δεν το κάνεις
ζήτουλας τότε κι  έζησες,
ζήτουλας θα πεθάνεις.

Αγκάθι αν πολύαλγο
δε γίνεις στο πλευρό τους
τότε νερό είσαι γάργαρο
για τον νερόμυλό τους.

Στην άκρια η πέτρα αν δε βαλθεί
άβατος μένει ο δρόμος.
Αν δεν σκοτώσεις το θεριό
δε σταματάει ο τρόμος.

Από τα νιάτα δε ζητά
ο λαός μακάριον ύπνο΄
ζητάει γεύμα γιορτινό
κι ίδιο με όλους δείπνο.

Δε θέλει να κρυβόσαστε
πίσω από τα βιβλία.
Θέλει ακράτηγη ορμή.
Και θέλει ωμή τη βία.

Εβγάτε  και αστράψετε
μον’ νιάτα όπως μπορούνε:
που ως και τ’ άστρα όταν σας δουν
κι εκείνα να ντραπούνε!

Τώρα δεν έχει μαθητές.
Τώρα δεν έχει νέους-
τώρα έχει μόνο μαχητές
Μεστούς! Τραχιούς! Ωραίους!

Για να φλογίσει, νέοι  μου,
ο ήλιος της Πατρίδας
θέλει-η Αχόρταστη!-κορμιά
στη ρίζα κάθε αχτίδας.

                   ---