Ι ΑΒΡΑΜΟΥΟΠ’Λ’Σ ΣΙ ΦΡ’ΓΑΤ'
(μετάφραση: Ο ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΗ ΦΡΕΓΑΤΑ ΣΑΛΑΜΙΣ)

«Προυχτές ήμαν στου Ναύσταθμ’.
Συχα’ τίρια πήα να δώκου στα πιδιά
που απ’ τη Λιβύ’ ιφέρανε
πίσου τς διπλωμάτ’ς μας.
Κραστήκαν τα κακόμ’ρα.
Σαν υπργός τις που ’μι
δύου λιξούλ’ς τς έκρενα
να πάρ’ν λίγου απάνου τς.

Ουωρέ για σκέψ! Ιγώ υπργός!
Κι ογλήγορα κι ιπίτρουπς!
Απού ’σι μάναμ να μι δγείς…
Απού ’σι πατιρούλιμ…
Να ’ζηγε κι ου Κουλουκουτρών’ς
καμάρ’ απού θα τ’ ίχι
ιένας συμπατριουώτ’ς τ’-ιγώ
να φκιάν’ ουότι τούρθ’
σ’ ούληνι την Ιλλάδα!

Α ’π’ λες κι να τις έγλιεπες
χαρά τρανή απ’ είχαν
οι ναύτ’ς κι ι ναυάρχ…-
απ’ τα μπατζάκια τς χ’νόνταν …
Δεν ίνι λίγου υπργός
να τς κρένει τουόσα μπράβου!
Κι είπα κι για τς κυράδες τς
λιξούλες κατ’ λίγούλες-
γιάτ’ όχ’; μηγάρις δεν ψηφάν
στς ικλουγές κι αυτήνες;

Μανάχα που ούλη τη γιουρτή
μια μύγα μι τη χάλασ,
π’ ήρθι του διαουλόπραμα
κι κόπρισ’ του σακάκιμ’!

Κείνου σακάκιμ’ του μπλε
απού μαλλί κι απού κασμίρ φκιασμένου.
Καλ’καίρ’ αντάμα κι μαλλί
παράξινου γρικιέτι
μ’ άνε τ’ μαλλί ίνι δρουοσιρό
κι ιδ’κά ιπιξιργασμένου,
έχει θ’λαδή τρίχα λιεπτή,
τότες ταιριάει του μαλλί
κι ας ίν’ κι καλουοκαίρ.
Η ποιουότ’ς τς ίνας λουγαριάζιτι.
Κι τη μιτράν μι «σούπιρ» κι αρθιμούς:
ικατόν ίκους, ικατόν σαράντ, ικατόν ιξίντα  κλιπ.

Κι αν τουώρα κρένω σας για του σακάκ’μ,
τι άλλου να σας έκρενα;
Τσ ναύτ’ς ιπήγα-τσ’ είδα.
Ετέλεψε κι αυτήνη η υπουχρέωσ’,
αμέ τ’ ωραίου του ντύσιμου,
αυτήνο, δεν τελεύ’.

Του σακακιούμ του  κόψιμου ίνι ιταλικό
που ίνι πλιο κι αλαφριό, κι πλιο ίνι στιλάτου.
Ανοίγματ’ έχει δυο μαθέ-κι εχ’ κι δύου πιέτς.
Ίνι κουντύτιρου κι πλιο σφιχτό στου σώμα,
στσου ώμους ιέχει βατς,
τα πέτα ίνι πλιο ψ’λα
κι έχ’ του βε πλιο τονισμένου.

Τ’ σαπάν’ τ’ κ’μπι
(σ’ ιένα σακάκ’ σαν κι του θ’κομ)
πρεπ’ να ’νι απαν’ απού τ’ αφάλ’.
Του κάτου μέρους πρεπ’να φταν’
’σαμε τα κότσα του χιριούμ’.
Κι φταν.

Η φουόδρα στου μανίκ’
πρεπ’ ναχ’ τιλείουωμα μι του χερ’
κι η τσεπ ναχ’ ινίσχυσ’
αλλιά του σ’κάκ θα σακουλιάζ’.

Κι προσουχή, το κάτ’ του κ’μπι
ποτές δεν του κουμπών’νε.
Διν ιν’ σουστό.
Κι τ’ν ώρα απού χιριτάς
είτ’ άντρς είτε γυναικ’ς
τα κ’μπια να ’ν’ ούλα  κουμπουμέν’.


Τς κάλτσας του χρώμ’
πάει μι τ’ παντιλονιού’
κι ουόχι μι το παπούτς.
Γινικά.

Μερκοί μαθέ
τιριάζ’ν’ τς κάλτσ’ς  μι του π’κάμσ’,
μι τη γραβάτ’ ,
ή κι μι τς τιράντς.
Φουριούντι ακόμ’ κι κάλτσ’ς χτυπητές-
καρό να πούμι.

Μαντίλ’ του ίδιου σκέδιου μι γραβάτ’,
πουοτέ να μη φουρέστ’!

Κι να ξέρ’τε: του κιραμιδί παπούτσ’
πάει με πουκάμισ’ μι ριγ’.

…Ιγώ δεν ήμαν για υπργός.
Ήμαν για μετρ τσ’ μόδας …