Πάντοτε είχα την απορία πώς, από ποιον, γράφτηκαν τα ανεπανάληπτα δημοτικά τραγούδια μας, αλλά και τα ίσης σπουδαιότητας ανάλογα τραγούδια όλων των λαών.
Ώσπου…  
Ώσπου… ‘
Ώσπου, μερικούς μήνες πριν, μια μέρα, μια γνωστή μου κοπέλα από τη Γεωργία, μου διηγιόταν κλαίγοντας πόσο άσχημα περνούσε στο σπίτι που εργαζόταν σαν οικιακή βοηθός. Και μου έλεγε  ότι χειρότερα είναι τα πράγματα κάθε Δευτέρα για διάφορους λόγους, που δεν υπάρχει λόγος να μακρηγορήσω εδώ απαριθμώντας τους.
Και ακούστε! Κατέληξε λέγοντάς μου μέσα στα αναφιλητά της: «Να είχα ένα ψαλίδι να χωρίσω τη Δευτέρα από την εβδομάδα…»
Έμαθα λοιπόν αυτό που ως τότε δεν ήξερα.
Η κοπέλα αυτή δεν είχε τελειώσει ούτε το Δημοτικό και ούτε ξέρει τι θα πει ποίηση.  
Υποκλίνομαι στους μεγάλους ποιητές, από τότε όμως συγκαταλέγω ανάμεσά τους και την κοπέλα αυτή. Γιατί δεν μετράω ανθρώπους από το τι είναι, αλλά από το τι θα είχαν καταφέρει αν είχαν τις ευκαιρίες ή τις επιλογές τους.