ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ

Άραγε πώς θ' ακούγεται η φωνή μας
στα Θεία Σου τ’ αυτιά;
Αστείοι κι εμείς κι αυτή μαζί μας
και θα γελάς πλατιά.

Μόνο τα Πνεύματα με Σε μιλάνε
κι αυτά μονάχα ακούς.
Tα λόγια μας εμάς χαμένα πάνε
κι ας τα γεννάει ο νους.

Μα ’γω έψαξα και βρήκα τη μονιά Σου
και κει Σε καρτερώ.
Έλα! Και κάψε με με τη Φωτιά Σου!
Ζώσε με με Καιρό!

Τo ξέρω πως με νιώθεις-δε Σ’ αγγίζω
με ανάρμοστη φωνή.
Δεντρί πανώριο είσαι και θροϊζω
του κλώνου σου κλωνί.