ΔΥΣΤΥΧΩΣ "ΦΙΛΟΙ"…
(16 Νοέμβρη '98, L.A., CAL-περιοδικό «ΛΟΓΙΑ».
Δυο τηλέφωνα την ίδια μέρα-το ένα από τον ντετέκτιβ για να μου πει ότι βρήκαν το κλεμμένο αυτοκίνητό μου και το άλλο για να μου πει ότι το μόρφωμα του δεξιού νεφρού ήτανε μια κύστις)

Απάνου που αποφάσισα πως πάει-θα τα τεζάρω
Κι ότι Πορείας αιώνιας Φύλλο απ’ τη γη θα πάρω-
Εκεί που του θανάτου μου μ' άγγισεν η λεπίδα
Που απ’ τη φριχτή θα μ' έσωζε των ΗΠΑ την παγίδα- 

Εκεί που αίνους άσωστους έψαλλα στον νεφρό μου
Που στην Αιώνια μ' έστελνε Ζωή-στο θάνατό μου-
Και κεί που εσυνήθιζα να ζω με κάρρο δίχως
Τη ρέστη για να πέρναγα λίγη ζωή μου ησύχως,

Ξάφνου περνώντας δίπλα μου με χάρη και με φούργια
Ενα φιλί μου έδωσε η Τάμυ η κακούργα.
Κι οι Ουρανοί αστράψανε, τραντάχτηκε η Πλάση,
Των Φαινομένων η σειρά μετάλλαξε με βιάση,
Κι έτσι ενώ δεν το ’λεγα ψεύτης ποτέ να γίνω
Έστω κι αν κρύα επρόκειτο στάχτη γι αυτό να μείνω,

Ειδήσεις νέες το παληό αλλάξανε το πλάνο:
Το κάρρο μου εβρέθηκε, κι εγώ δε θα πεθάνω