Ως και το φως μ’ έκανες να μισήσω.
Θαρρούσα φως στο σπίτι σου σα βλέπω
δικιώνομαι το νου μ’ αυτό να τέρπω
σε ύπνο πριν τα μάτια μου να κλείσω.

Μα συ-πώς θε μου να τo ξεστομίσω-
το φως που μου ’δινες χαρίεις να δρέπω
και νότες με αυτό χαράς να μέλπω
το σώμα σου δε φώτα’ε τ’ αγγελίσ’ο.

To φως τ' ανάβεις να με κοροϊδεύεις
πως τάχα είσαι μέσα κι όχι έξω
με την ειδή σου κι άλλους να μαγεύεις.

Δεν το μπορώ το πράγμα αυτό να στέρξω-
στο λέω κι ας μην ίσως με πιστεύεις:
ούτε το φως πια δεν μπορώ ν’ αντέξω.