Σεμνότητα. Και Πνεύμα. Κι Ομορφιά.
Ποτέ δεν ήταν όλα συναγμένα
μες σ’ ένα πλάσμα. Έγιν’ αυτό με σένα
και μου κεντάει τον μέσα μου γραφιά.

Στα πλούτια της Σεμνότης σου βυθώ
και όλος με χρυσά γεμάτος βγαίνω.
Την Ομορφιά σου διόλου δε λιγαίνω
και τόσην ας τρυγώ σα σε κοιτώ.

Και Πνεύμα εγώ γυρεύοντας να νιώσω
μες στην ανοησία των Καιρών
αρκεί το χέρι μου σε σε ν’ απλώσω
για να πληστεί Αύλων Ανθηρών.

Σεμνότητα. Και Ομορφιά. Και Πνεύμα.
Κι όλα πλαντούν σ’ ένα σου μόνο βλέμμα.