ΣΤΑΘΟΥΛΑ ΛΕΒΕΝΤΗ
(εις θάνατον)

Από της φυλακής τα παραθύρια
τη βλέπανε οι άλλες οι γυναίκες
σαν του θανάτου ο Χορός να ήσαν.
Η Πλάση όπου να 'ναι θα ξυπνήσει.
Γεμάτος νιες χαρές και νιες λαχτάρες
’τοιμάζον ταν ο ήλιος ν' ανατείλει.
Το Χτες βαθιά χαμένο μες στη νύχτα
και γιορτινό το Σήμερα ερχόνταν.

Νυστάζοντας ακόμα οι στρατιώτες
στέκανε στην αυλή παραταγμένοι.

Της φυλακής ανοίγει η μέσα πόρτα
και βγαίνει από μέσα η Σταθούλα.
Και δυο στρατιώτες πίσω της ερχόνταν
που αμέσως πήγανε κοντά στους άλλους
τις λεπτομέρειες για να κανονίσουν
"της εκτελέσεως της κρατουμένης".

Εστάθηκε για λίγο η Σταθούλα,
εκοίταξε τριγύρω τις γυναίκες
μες στα καγγελωτά τα παραθύρια,
κι έσυρε μια φωνή στριγγιά του Άδη
που όλες τις κόλασες μέσα της κλειούσε
και τουτουνού και όποιου άλλου Κόσμου.
Κατόπι ένα τραγούδι αρχινάει
και το χορό μονάχη ξεκινάει:
"Έχε γεια καημένε κόσμε..."

Πίσω τής δέσανε τα χέρια κι όρθια
τη σπρώξαν και τη στήσανε στον τοίχο.
Και πριν τα όπλα τ' άδικο ξεχύσουν
αυτά τα λόγια η Σταθούλα λέει:
"Συντρόφισσες! Όποια πεθαίνει για το Κόμμα, πεθαίνει για τη λευτεριά. Κι όποια πεθαίνει για τη λευτεριά, ζει αιώνια. Καλήν αντάμωση συντρόφισσες."