Ήλιε
αδύναμος κι εσύ
και ψέματα είναι που σε λένε βασιλιά
μιας και τα σύννεφα δεν τσουρουφλάς
επάνω απ' τον Αντίλαλο που στέκουν
ν' ανοίξουνε
να δεις κι εσύ τη Χάρη και την Ομορφιά
να περπατεί,
να βλέπει,
να μιλάει,
ν' αρμέγει,
ν' ανασαίνει.

Τ' είναι για σένα-μια κατοσταριά
καυτές αχτίδες σου
και πάει η συγνεφιά.

Εκτός και αν-
αυτό μπορεί μονάχα να ’ναι-
εκτός και αν
άντρας δεν είσαι ήλιε και δε γνοιάζεσαι
τέτοιο χαμόγελο και τέτοια μάτια για να δεις.

Ούτε πως βρήκες τάχα αλλού
κει που γυρίζεις
κάποια ομορφότερη να μη μας πεις
γιατί
ήλιε
ποιος άντρας που τη Λέττα είδε
θα σε πίστευε;