Τσίπρας και Ευρώπη
2015

Ο Τσίπρας μου μοιάζει με κείνον το νεαρό που είχε καταδικαστεί σε θάνατο με τη λαιμητόμο τοτε, στη Γαλλική επανάσταση. Και η μητέρα του, για να μη φανεί δειλός ο γιος της, φρόντιζε να του στέλνει μηνύματα κάθε τόσο με τα οποία τον καθησύχαζε ότι δε θα τον σκοτώσουν τελικά. Έτσι εκείνος φερόταν σαν να ήτανε γενναίος, κάτι που απαιτούσε και η ιστορική του καταγωγή. Την ημέρα της εκτέλεσής του, η μητέρα του τού έστειλε μήνυμα ότι να μην ανησυχεί, θα τον πάνε στη λαιμητόμο, θα του βάλουνε το κεφάλι στην κατάλληλή υποδοχή, όμως τη στιγμή εκείνη θα φέρει κάποιος την είδηση της αθωότητάς του και θα του δοθεί χάρη.
Έτσι ως τα τελευταία του ο νεαρός δειχνόταν ότι είναι γενναίος και ότι αψηφάει το θάνατο.
Κάτι τέτοιο ίσως συμβαίνει και με τον Τσίπρα. Ίσως κάποιος του έχει πει πως μπορεί να κάνει ότι θέλει-να βρίζει τους ευρωπαίους, να καυτηριάζει λόγια και πράξεις τους, να αγνοεί τη συμφωνία μας μαζί τους-, όμως την τελευταία στιγμή θα του δώσουν όλα όσα ζητάει, ζητώντας του και συγνώμη αποπάνου.
Και γι αυτό ο Ταίπρας κάνει αυτά που κάνει.
Αν όμως δεν είναι έτσι;
Αν δεν είναι έτσι, τότε ο Τσίπρας είναι ανόητος. Γιατί πηγαίνει ίσα στο χαμό. Τραβώντας και την Ελλάδα μαζί του.
Και ποιο το κέρδος του τότε;
Ίσως πάλι όλοι τους, και Τσίπρας και υπουργοί, να είναι τόσο ακραίοι στα ενάντια στην Ευρώπη και τους ευρωπαίους λόγια τους , ξεσπώντας ύστερα από δεκαετιών καταπίεση από τη Δεξιά.
Μα είναι λόγος αυτός να καταστρέψει ο Τσίπρας μια χώρα επειδή δεν μπορεί ίσως να τιθασέψει τα λόγια του κι αυτός και η κυβέρνησή του; Αυτό θα μπορούσε να το πάθει ένας οποιοσδήποτε άλλος, όχι όμως ένας ηγέτης.
Καμιά φορά τον παρομοιάζω με τον εαυτό μου σε μια κατάσταση που έχω με τα αδέρφια μου. Πήγαν και καταλάβανε το σπίτι που μου άφησε ο πατέρας μου, το κλείδωσαν με πανάκριβες γερμανικές (σύμπτωση!) κλειδαριές, τα ονόμασαν δικά τους, και μου μήνυσαν ότι μου απαγορεύεται όχι μόνο να πάω να μείνω μέσα σε αυτό, όχι να τολμήσω να παραβιάσω τις κλειδαριές και να μπω μέσα, αλλά και να πλησιάσω κιόλας στο σπίτι σε απόσταση μικρότερη των πενήντα μέτρων. Και έχουν βάλει ανθρώπους να προσέχουν μήπως κάνω κάτι από όσα μου απαγόρεψαν. Και με έχουν ειδοποιήσει πως αν κάνω κάτι τέτοιο θα με μηνύσουν.
Ακόμα μου πήραν το αυτοκίνητό μου και τα λεφτά από την Τράπεζα που είχε η μητέρα μου πεθαίνοντας αφήσει για μένα.
Και το χειρόυτερο, άκαψαν τα ποιήματά που έγραψα στην αμερική και τους τα έστελνα να μου τα…. φυλάνε….
Αυτοί είναι οι ευρωπαίοι μου.
Εγώ είμαι ο Τσίπρας.
Αυτά που μου έχουν κλέψει είναι εκείνα (εκτός βέαια από τα ποιήματά μου), που θα μπορούσα να διεκδικήσω από αυτούς, όπως ο Τσίπρας θέλει να πάρει πίσω από τους ευρωπαίους  αξιοπρέπεια, μικρά επιτόκια, «ανάσα» και ότι άλλο τους ζητάει τέλος πάντων.
Όμως εγώ δεν πηγαίνω να τα ζητήσω.
Γιατί δεν είμαι χαζός όπως ο Τσίπρας.
Και ούτε εξ άλλου κάποιος μου έχει υποσχεθεί ότι θα δικαιωθώ τελικά, όπως έκανε η μητέρα του νέου εκείνου, και όπως ίσως υποσχέθηκε κάποιος στον Τσίπρα.
Μα οι αναλογίες συνεχίζονται.
Τα αδέρφια μου είναι πλούσια όπως οι ευρωπαίοι. Εγώ είμαι φτωχός όπως η Ελλάδα.
Εγώ είμαι ένας και αυτοί είναι-με τα παιδιά και τα εγγόνια τους-εμ δε θα ’ναι καμιά εικοσι-ειοσπέντε; όπως η Ελλάδα είναι μόνη και οι άλλοι είναι όσοι είναι.
Η διαφορά μας είναι πως ο Τσιπρας έχει και τις ευλογίες του Πάπα και του Αρχιεπίσκοπού μας και την ανοχή τουλάχιστον του Ομπάμα. Εδώ ο Τσίπρας με τρώει, εγώ δεν έχω κανενός την υποστήριξη ή την ανοχή. Οι τέως κοινοί μας φίλοι  και οι συγγενείς  δεκάρα δε δίνουν για κανένα μας. Ο γιος μου, ένα άβουλο ον,  έχει πάει με το μέρος τους από την πρώτη στιγμή και έχει γίνει κατ’ αντίστροφη αναλογία ο Σόιμπλε της υπόθεσης.
Από όλα αυτά καταλαβαίνετε βέβαια τι κάθαρμα είμαι. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Θα έπρεπε να κάνω αυτό που κάνει ο Τσίπρας;
Να τους πολεμήσω; Έστω κι αν στην περίπτωσή μου δεν θα κινδύνευε καμία Ελλάδα;
Να διεκδικήσω τα κλεμμένα δικαστικά; Με τι λεφτά να πληρώσω δικηγόρο; Και άντε βρίσκω και δανείζομαι και τον πληρώνω. Με μάρτυρα ποιον όταν αυτοί έχουν είκοσι-εικοσπέντε ψευδομάρτυρες;
Δεν θα ήμουνα χαζός αν επιχειρούσα κάτι από αυτά τα δύο;
Και δεν είναι λοιπόν  χαζός και ο Τσίπρας, όταν επιτίθεται χωρίς όπλα, χωρίς λεφτά και χωρίς μάρτυρες;
Εκτός αν, ο Τσίπρας, έχει το κρυφό χαρτί της υπόσχεσης ότι στο τέλος θα δικαιωθεί πανηγυρικά.
Και αν το έχει όμως, εμείς ξέρουμε ότι στο τέλος,  η λαιμητόμος τον περιμένει.