ΣΤΟ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΑΚΙ ΜΑΣ,
ΤΗ ΓΛΥΚΑ ΤΟΥ ΒΙΒΑΡΙΟΥ
(ένα πλασματάκι πεντέμισυ χρονών)
(Της παρέας του Βιβαριού)

(Ρε γαμότο να ξεχάσω
ποιηματάκι ένα να γράψω
για το πιο όμορφο κουκλί
στο Βιβάρι που έχω δει!...

Αλλά να! Επανορθώνω!
Τα μανίκια μου σηκώνω,
το κομπιούτερ αγκαλιά
και αρχίζω τη δουλειά.)

Βρε γλυκό Κωσταντινάκι
βρε μικρό Βελζεβουλάκι
τι μαλλάκια ειν’ αυτά
μεταξένια και ξανθά!

Τι ματάκια αυτά γλυκούλια!
Τι χειλάκια νοστιμούλια!
Τι μυτίτσα γαλλική!
Τι φωνίτσα μαγική!

Τι ωραία ποδαράκια
Που πατούν τα παπουτσάκια
και τι σώμα ζηλεφτό
το φουστάνι κρύβει αυτό!

Τι τσαχπίνικο το βλέμμα
που και κρύο κοχλάζει αίμα!
Και στο πρόσωπο τι φως
ρίχνει ο ήλιος σου ο ξανθός!

Και τι χάρη και ζωντάνια
στις κινήσεις σου έχεις σπάνια!
Και τι τρόποι όλο ευγένεια!
Τι ψυχή μαλαματένια!

Τάχα αγόρια πόσα να ήσαν
που από σένα «τα ζητήσαν»-
αλλά όχι,δε μετρώ,
θα μού έπαιρνε καιρό...

Αχ και να ’μουν αγοράκι
να φιλούσα το χειλάκι
που μονάχα να το δεις
στα ουράνια θα βρεθείς...

Μα δεν είμαι. Και,μικρό μου,
σ’ απ’ τα δυο ένα μάγουλό μου
για το ποίημα πληρωμή
δος μου συ ένα φιλί.

Βιβάρι,4 Αυγούστου 07