ΣΤΗ ΡΟΖΑΛΙΑ
(Της παρέας του Βιβαριού)

Δεν ξέρω αυτό το ποίημα πώς ν’ αρχίσω.
Γιατί απλά ποτέ δε σ’ έχω δει.
Μ’ από τον πρώτο του κιόλας το στίχο
Δική μου η φαντασιά μου σε κρατεί.

Και μπρος μου μια κουκλίτσα αυτή μού φέρνει-
λεπτή μία κουκλίτσα και ξανθή,
και πια με πάει αυτή κι αυτή με φέρνει
κι αυτή σα λούλουδο εντός μου ανθεί.

Κι είναι σαν να γνωρίζω χρόνια τώρα
την κούκλα -εσέ- την όμορφη πολύ.
Και θα ’σαι λέω γεμάτη ωραία δώρα
και πως γλυκό θα έχεις το φιλί.

Το τριαντάφυλλο θα σου αρέσει
που είναι των ανθών ο βασιλιάς,
καθώς βασιλική κι εσύ έχεις θέση
στο νου των αγοριών όπου κι αν πας.

Σε βλέπω να χορεύεις σαν νεράϊδα
στην τάξη που πηγαίνεις του χορού,
και βλέπω χάρη όπου δεν ξανάειδα
και φλόγα ενός ταλέντου καθαρού.

Από τα χρώματα θα σου αρέσει
το ροζ βεβαίως,μα καμμιά φορά
το χρώμα αυτό το βγάζεις απ’ τη μέση
κι η Πλάση τότε κόκκινα φορά.

Κι ας είσαι μόνο εννιά. Όμως πιστεύω
αγάπη θα ’χεις αγοριών πολλών.
(Και πόσο τον Αλέξανδρο ζηλεύω
που ζούσες κάποτε μόνο γι αυτόν...)

Όλα σου ωραία γλυκειά μου Ροζαλία,
μα τ’ όνομά σου πιο πολύ αγαπώ
που ρίμα κάνει με το «Βασιλεία»,
όνομα τόσο μου αγαπητό.