ΑΕΤΟΙ ΚΑΙ ΠΑΠΑΚΙΑ
(στους πολιτικούς μας-
Περίοδος Κρίσης)

Μας βασανίζετε δεκάδες χρόνια.
Και μας σκοτώνετε. Και μας πατάτε.
Και σαν να ήμασταν φτηνά λεμόνια
έτσι μας στύβετε και μας πετάτε.

Και κάνουν οι κουκουέδες διαδηλώσεις.
Κι υπέρ μας κάποιοι στη Βουλή αγορεύουν.
Μα όμως πορείες όσες ή δηλώσεις,
όλο και πιότερο σας αγριεύουν.

Μα να! Ιδέτε τους κουκουλοφόρους!
που λόγια αντίς, λαμπρές βιτρίνες σπάζουν,
που  λαμπαδιάζουνε τις λεωφόρους
κι απ’ το περίσσεμα του πλούτου αρπάζουν!

Και μια τρανή ηδονή μάς συνταράζει
να βασανίζονται οι βασανιστές μας΄
και φωτερό το Αύριο μάς φαντάζει
το μαύρο κάποιοι να γδικιούνται Χτες μας.

Και τώρα εσείς με κάτι τροχοφόρα
να πιάστε πάτε αυτούς που σας χτυπούνε.
Μα όση κι αν μ’ αυτά παίρνετε φόρα
αετοί αυτοί: πετούν-δεν περπατούνε.

Κι αν έναν πιάστε-δύο θα φυτρώνουν-
κι αν έναν χάστε-δύο θ’ ανασταίνουν
και τ’ άνομά σας πλούτη θα στοιχειώνουν
κι όλο τη δύναμή σας θα λιγαίνουν.

Και σύντομα, στο φύλλο των Αγώνων,
στο αίμα σας χρυσή βουτώντας πέννα,
το χέρι θα σημειώσει των Αιώνων:
«Αετοί-Παπάκια σημειώσατε ένα!»