«Όμορφη που ’ναι η ζωή!», λέει,

«Όμορφη που ’ναι η ζωή!», λέει,
τριγύρω κοιτάζοντας.
Μα όταν μέσα του
το βλέμμα στρέφει
σε ασχήμια η ομορφιά όλη γυρίζει.

Και κουραστικές αυτές οι μεταπτώσεις είναι
επειδή το έξω
τις δικές του δουλείες χαλκεύει.
Κι αν το έξω σαν το μόνο υπάρχον θεωρήσει
τότε αυτός ανύπαρκτος αισθάνεται.
Αν πάλι το αγνοήσει, τότε ευθύνες
αλόγιστα μεγάλες αποδέχεται, και αυτές
τονε συνθλίβουν κάτω από το βάρος τους.
Τότε
μελαγχολία, απαισιοδοξία, απόγνωση τέλος
το διαλογιζόμενο δίποδο αλώνουν
που στο θάνατο άφευγα το οδηγούν.