Ζηλεύω τον ύπνο σου Σέρβιε Σουλπίκιε.

Ζηλεύω τον ύπνο σου Σέρβιε Σουλπίκιε.

Ω! Τι ωφέλιμο! Ο ύπνος να είναι
ο ψεύτικος
βαθύτερος απ’ τον αληθινό!

Να μπορούσε κανείς τα μάτια του
μπροστά στην άλλην όψη-την αληθινή-
της ζωής να κλείνει!

Μα πού πουλάν τέτια υπνωτικά; Που σχήματα
να μην υπάρχουν τότε άλλ’ απ’ αυτά
που τ’ ανοιχτά τα μάτια βλέπουν μόνο...

Ω! Ο κόσμος σου Σέρβιε Σουλπίκιε
ο τόσο ξέχωρος απ’ τους κοινούς δικούς μας
που πάνω στο προσκέφαλο αφήνει τον θάνατο
σαν ένα μυρωδάτο κρίνο!

Και το πως έχεις μάτια
και όταν θέλεις ξυπνητός είσαι,
πιότερο αυτό τον θαυμασμό μας μεγαλώνει.
Γιατί αλλιώς τυφλός θα ήσουνα.
και φρούδα τότε η σοφία σου.