ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΆΦΡΑΣΉ ΜΟΥ ΤΟΥ «ΣΤΕΦΑΝΟυ ΤΟΥ ΜΕΛΕΑΓΡΟΥ»
 «…υπναπάτη χρωτί χλιαινόμενος…»
 
1.
(αγνώστου)
 
Ο Ερωτας ο άγριος αναζητείται. Τώρα,
Να, μόλις τώρα, το πρωί, τόσκασε απ' το κρεβάτι.
Παιδί. Τα δάκρυα του γλυκά. Ούτε λεφτό δε στέκει.  
Τάχατες χαμηλόβλεπο. Ατρόμητο και λάλο,
Έχει φτερά στους ώμους του και κουβαλάει φαρέτρα.
Δεν ξέρω ποιος το γέννησε, γιατί ούτε ο Αέρας,
Ούτε η Γη, ουτ' η θάλασσα παιδί τους δεν το λένε-
Όλοι και όλα το μισούν γιατί θρασύ πολύ ’ναι.
Κυρίως ψάξτε σε καρδιές-θα παγιδεύει πάλι
Καμιά μέσα στα δίχτυα του. Μα να-τονε-τον βρήκα!
Ώστε στα μάτια κρύφτηκες μέσα της Ζηνοφίλας…
Σαϊτευτή! Περίμενες να μου ξεφύγεις έτσι;..
 
 
2
(αγνώστου)
 
Καμαρωτή λουτράρισσα με τι φωτιά με λούζεις!
Προτού ακόμα να γδυθώ η φλόγα σου με καίει.
 
 
3.
(αγνώστου)

Αέρας ας γινόμουνα και όταν την αυγούλα
θα περπατούσες με γυμνά στήθη να μ' αναπνέεις…
 
4.
(αγνώστου)

Τα μάτια έχεις της Ήρας.
Χέρια έχεις Αθηνάς
Στήθη της Αφροδίτης
Της Θέτιδας σφυρά.
 
Τυχερός που σε βλέπει
Ευτυχής που σ' ακούει
Ο που φιλεί σε ημίθεος
Κι είναι θεός Μελίτη
Τον ερωτά σου όποιος γευτεί.
 
 
5.
(αγνώστου)

Με τον ωραίο παίζοντας
τον Σθένιο όλη τη νύχτα
Η Λέοντος ξαγρύπνησε
Μέχρι που βγήκε τ' άστρο
Του Αυγερινού το λαμπερό.
 
Αυτής στην Κύπρι αφιέρωμα
είναι η λύρα ετούτη
που οι Μούσες τήνε παίζανε
όλη τη νύχτα εκείνη.
 
 
6.
(αγνώστου)
 
Η φτώχεια και ο Ερωτας, τα δυό κακά μου
Να ’τα!
Και το μεν πρώτο εύκολα μπορώ να το βαστάξω.
Όμως της Κύπρης τη φωτιά αδύνατο μου είναι.
 
 
7.
(αγνώστου)

Αγάπησα, εφίλησα, με φίλησε. Εκείνο
πού ήθελα το πέτυχα-μ' αγάπησε κι εκείνη.
Τώρα το ποιος και ποια και τι, μον’ η Θεά το ξέρει.
 
 
8.
(αγνώστου)

  Οι Χάρες ήταν τέσσερες. Οι Αφροδίτες δύο.
Οι Μούσες δέκα. Σ’ όλες τους, μέσα, η Δερκυλλίδα.
 
 
ΗΔΥΛΟΥ

 Δόλιες προπόσεις και κρασί και ο γλυκός ο έρως
Του Νικαγόρα, κοίμησαν βαριά την Αγλαονίκη.
Των πόθων των παρθενικών τα λάφυρα ετούτα,
πούναι πεσμένα εδώ, υγρά, και μυρωδάτα ακόμα,
Δικό της είναι χάρισμα, στην Κύπριδα στολίδια.
Και οι φωλιές οι μαλακές που ντύναν τους μαστούς της
Τον ύπνο και το παίδεμα το τότε μαρτυράνε.
 
 
ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ
 
Με μια δραχμή τώρα μπορείς την Αθηναία Ειρήνη
Χωρίς το φόβο κανενός δική σου να την έχεις.
Και ούτε κάνει πείσματα, και καθαρό έχει στρώμα,
Και το χειμώνα ζεστασιά. Άδικα επομένως
Αγαπημένε Δία μου μορφή βοδιού επήρες.
 
 
ΔΙΟΣΚΟΡΙΔΟΥ
 
Η τρυφερή με σκλάβωσε, Αδωνι, η Κλειώ, σαν είδα
Τα γαλατένια στήθη της να δέρνει στη γιορτή σου.
Αν και για μένα έκανε το ίδιο σαν πεθάνω
Τότε αδιαμαρτύρητα θα έπλεα μαζί σου.