ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Το ποίημα
να δαγκώνει πρέπει την ουρά του. Αλλιώς
όση ουσία κλείνει  
από μέσα του φεύγει και σκορπίζεται στα γύρω:
στα άνθη, στ’ αντικείμενα, στους ταξιδευτές υπονόμους,  
και τότε τι αξιόλογο στον κόσμο μένει;
Τ αγάλματα;
Οι μουσικές;
Οι πίνακες,
οι όσο σπουδαίοι της ζωγραφικής;

Είναι η λέξη που σ' αυτά υπόσταση δίνει.  
Εκείνη το υλικό θα δώσει στο μυαλό,
το ποίημα μ' αυτό  να χτίσει,  
που μέσα του όλα εκείνα θα κρατεί,  
ασφαλισμένα στον κύκλο μέσα  
που στόμα και ουρά έχουν στεριώσει.