Τρίτη, 5 Μαρτίου 2013
            ΣΑΜΑΡΆΣ ΕΝ ΤΟΥΡΚΊΑ

Εγώ που λέτε φίλτατε συνάδελφε Ερντογκάν
από μια χώρα έρχομαι που οι κάτοικοι βογκάν.
Και θεωρούν υπαίτιον του βόγκου τους εμένα.
Γι αυτό τους δρόμους πήρα εγώ και τρέχω εις τα ξένα
μήπως και λίγα χρήματα μαζί μου φέρω πίσω
και με αυτά κατόρθωνα να τους παρηγορήσω.

Θα έσκυβα να φίλαγα το δεξιό σας χέρι
αν τα Μου Μου Ε δεν μου ’στηναν όπου βρεθώ καρτέρι
και αν δεν καταγράφανε όποια κι αν κάνω κίνηση.
Μα θέλω να πιστέψετε μεγάλη έχω συγκίνηση
να βρίσκομαι στη χώρα σας την τόσο ισχυρή
που οχτώ φορές περσότερους πολίτες αριθμεί.
Και για να μην μακρηγορώ και λέω και δε φτάνω-
στη θάλασσα του Μαρμαρά τ’ ορκίζομαι επάνω-
με συντομία όση μπορώ θα σας απασχολήσω
ζητώντας σας ό,τι έχω ερθεί εδώ να σας ζητήσω.

Φίλτατε κύριε Ερντογκάν γνωρίζετε καλώς
ότι η μόνη που έχουμε βαριά βιομηχανία
είναι για μας ο τουρισμός. Και ιδού με λέξη μία
τι να ζητήσω από σας ποθώ διακαώς.
Στείλτε τουρίστες φίλτατε εις την πτωχήν Ελλάδα,
την χώρα που ολοχρονίς ανθεί η περικοκλάδα.
Στείλτε τους και σας βεβαιώ ότι καλώς γνωρίζουμε
παπούτσια και ενδύματα εμείς να καθαρίζουμε,
ότι μαγείρους έχουμε όπως κι εσείς καλούς
αρίστους έχουμε οδηγούς και ωραίας ξεναγούς,
λαδάκι άγουρο έχουμε και στουμπιστάς ελαίας.
Ως για υποκλίσεις ξεύρετε πως κάνουμε εδαφιαίας.
Στείλτε λοιπόν πολίτας σας εις την μικρή Ελλαδίτσα
κι ας μη μαζί κρατούν πολλά. Μία αρκεί βαλίτσα-
θα βρουν σε μας ό,τι απαιτεί η όποια των διαμονή-
ρωτήστε όσους ήρθανε, καθένας συμφωνεί.

Βέβαια έχουμε πολλά κι άλλα να συζητήσουμε,
μα σ’ όλα είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσουμε.
Κι αυτά ταχέως θα τα πω μη κι ίσως σας κουράσω
ώσπου στο τέλος του μακρού κατάλογου να φτάσω.

Αίφνης για το πετρέλαιο που εβρέθη στο Αιγαίο-
αυτό δεν είναι πια κρυφό και ούτε είναι και νέο-,
το θέμα είναι πώς αυτό μαζί θα το μοιράσωμεν
ίνα μη εις πόλεμον τινά οι δύο μας να φθάσωμεν
γιατί ογδόντα είσαστε σεις,
δέκα μονάχα είμαστ’ εμείς
καταλαβαίνει ο καθείς η νίκη πού θα κλίνει,
και ποιος στο τέλος άπατρις κι ανέστιος θ’ απομείνει.
Όχι που τώρα έχουμε πατρίδα δηλαδή-
κι αυτό το ξέρει σίγουρα κι ένα μικρό παιδί-
όμως εμείς τον ευρωπαίο φέραμε που την άρπαξε
και μέσα της σαν τον πασά εμπήκε και την άραξε.
Και άντε τώρα διώχτονε. Γι αυτό κι αν πολεμήσετε
όχι εμάς μα τη Φραγκιά θα πρέπει να νικήσετε.
Τέλος, να μην πολυλογώ κι από το θέμα βγαίνω,
για το πετρέλαιο έλεγα, που πήγε το σκασμένο
και στην Ελλάδα βρέθηκε-μέγας για μας μπελάς,
γιατί καλά γνωρίζετε πως η πτωχή Ελλάς
ν’ αγωνισθεί δεν δύναται δια να το διεκδικήσει
κι ή θα το πάρετε εσείς, ή θα το πάρει η Δύση.
Και όπως τότε, επί Μουράτ... στην Άλωση…  θυμόσαστε…
που απέξω από την Ισταμπούλ τρώγατε και κοιμόσαστε,
ώσπου αποφασίσαμε και κλίνη σας εδώσαμε
και τους αχρείους Δυτικούς απέξω τους κλειδώσαμε,
έτσι και τώρα μέγιστε της χώρας σας αυθέντα,
εσείς θα προτιμούσαμε να πετρελαιωθείτε
κι όχι αυτοί-Μη! Σιωπή! Δε θέλω ούτε κουβέντα!-
το ξαναλέω: θέλουμε εσείς να καρπωθείτε
τα οφέλη που ο μαύρος μας χρυσός μαζί του φέρνει:
προς σας, ναι! φίλτατε Ρετζέπ η ζυγαριά μας γέρνει.
Κι αν θέλετε αφήνετε λίγο όιλ σε μας κει πέρα
ώστε ν’ ανάβουμε κι εμείς καμιά παλιο-γκαζιέρα
ή λάμπα μία να ’χουμε απ’ αυτές του πετρελαίου
για μη ζούμε σε καιρούς περιόδου Αχελλαίου.

Βλέπετε πόσον είμαι εγώ καλός Ρετζέπ μαζί σας
αγνοών τας κρώζουσας  οικτρώς εις την πατρίδα κίσσας
που τίποτα δε θα ’πρεπε,  λένε, να σας χαρίσω
και πως μονάχα φέρνοντας πρέπει να πάω πίσω.
Γι αυτό σας λέω στείλετε τουρίστας στην Ελλάδα
κι ελάτε κάτω εκεί και σεις μια μέρα με λιακάδα.

Για τα νησιά μας μου είπανε κάτι να σας ειπώ
μα δε θυμούμαι ακριβώς τι ήτανε αυτό.
Αλλ’ όσον αφορά εμέ πάρτε κανα νησάκι
για να δροσίζεστε κι εσείς μες στο καλοκαιράκι.
Τη Χίο πάρτε αν θέλετε, ή ίσως τη Μυτιλήνη
ή όποιο άλλο έχετε στο μάτι-τι να γίνει,
αφού μικροί είμαστ’ εμείς και σεις μεγάλοι είστε
μπορείτε σ’ όποιο θέλετε νησί να κατοικείστε.
Μόνο την Αίγινα να μη πάτε να καταλάβετε
γιατί φωτιές στη χώρα μου θα είναι σαν ν’ ανάβετε
μιας και φυστίκι φύετ’  εκεί
που αρέσει σ’ όλους πανοικεί.

Ως για τ’ αεροπλάνα σας, πετάτε πάνωθέ μας!
αυτό δεν μας ενόχλησε λόγω τιμής ποτέ μας.
Μόνο να μη μας έρχεστε τις ώρες ησυχίας
γιατί τον ύπνο θέλουμε πολύ της μεσημβρίας.

Τώρα τη Χάλκη είτε ανοιχτή είτε κλειστή κρατείτε,
καρφάκι δεν μου καίγεται και να με συγχωρείτε,
αλλά ο έλλην προ πολλού έχει αλλαξοπιστήσει
κι ανταλλακτήρια αντί ναών, χρημάτων έχει στήσει
και δεν ευαγγελίζεται
μα μόνο χρηματίζεται.

Και επειδή για σίριαλς καλά κάνουμε αμάν,
αν κι άλλο κάτι βγάλετε σαν τον Σουλειμάν
παρακαλούμε στείλτε το για να το απολαύσουμε.
Κι αν από τη συγκίνηση που δίνει λίγο κλάψουμε,
καλλίτερα το κλάμα αυτό από το να κλαιγόμαστε
πως ένα σίριαλ καλό δικό μας δεν χαιρόμαστε.
Και κείνη η Κάλφα η Νιγκιάρ τι μούτρο είναι αλήθεια!
Σε χίλιων μιας μόνο νυκτών φυτρώνει παραμύθια.
Αμ κείνος ο Σουλειμάν μ’ αυτό το λάγνο βλέμμα
που μου παγώνει σαν τον δω το ελληνικό μου αίμα…
Κι αν τη Χουρέμ για μια νυχτιά μου στείλτε στην Αθήνα,
τότε κουβέντα δε θα πω κι ας μπείτε στη Ραφήνα.
Κι αν δείτε εκεί κάποιον χοντρό που συνεχώς θα τρώει-
δείγμα καλό από φαγανό ότι κρατάει σόι-
κι αν τον ακούστε «πρόκεται» αντί «πρόκειται» να πει
μαζί σας πάρτε τον. Πολύ στη μύτη μου έχει μπει
για όσα ένας μου υπουργός για κείνον έχει πει.

Ως για την Κύπρο-εννοώ τη Νότια-όσο να ’ναι,
την αγαπώ γιατί κι εκεί  ελληνικά μιλάνε,
μα για μια γλώσσα τώρα ας μη φίλτατε τα χαλάσουμε
γουίν-γουίν, καζάν-καζάν, νέο ένα ντιλ ας φκιάσουμε
γα να χουνε ειρήνη
όπως εμείς κι εκείνοι.

Και, δέστε, δεν το είπατε, όμως σας προλαμβάνω,
και κείνη την απόμερη τη Θράκη εκεί πάνω-
όλοι δικοί σας ειν’ εκεί. Γιατί δεν τηνε παίρνετε
και στο αφράτο χώμα της λαχανικά να σπέρνετε;
Μόνο κανένα σκόρδο εδώ  στους έλληνες να στέλνετε
γιατί μας στέλνει το Ζαίρ –αν τον Αλλάχ σας έχετε…

Άλλο δεν έχω να σας πω αγαπητέ Ερντογκάν μου
και θέλω για όσα είπαμε κι εσείς κι εγώ εδώ χάμου,
να δώσω μιαν εξήγηση, γιατί πολύ φοβούμαι
πως όλα σας τα έδωσα αζήτητα θα πούνε.
Να πώς το βλέπω ακριβώς φίλε Ταγίπ το πράγμα:
Τ’ ειν’ η Ελλάς; Ένα μικρό κάποιου ηφαιστείου μάγμα
που πέτρωσε κι απόγινε μία μικρή πατρίδα.
Όμως πατρίδα σαν αυτή πρώτη φορά μου είδα.
Όπλα δεν έχει ούτε στρατό, πολιτικούς το ίδιο,
Παιδεία Υγεία τίποτα-δεν είναι καν κρατίδιο.
Και με την κρίση που έπεσε πάνω της σαν θηρίο
χρόνια πια δεν της μένουνε να ζήσει ούτε δύο.
Γι αυτό ελάτε φίλε μου προτού τα κακαρώσει
και στο μηδέν την ταπεινή ύπαρξή της παραδώσει,
και πάρτε την και κάντε την νομό ένα της Τουρκίας,
αυτό που ήταν δηλαδή επί τουρκοκρατίας…
Βλέπετε, γνώριμοι είμαστε σε σας κι εσεις σε μας-
ορίστε: γιουναιντίν, καρτάλ, ατζέμ πιλάφ, ντολμάς…
Ελάτε. Ελαφρύτεροι οι φόροι που θα βάλετε
κι όχι σκληρά όπως εμάς τα μέτρα που θα πάρετε.

Γεια σας λοιπόν φίλε καλέ και πολυχρονεμένε
και πάντα να ’σαστε καλά οι έλληνες όπως λένε.